Film jest raczej obrazoburczy, ale nie jest gorszący w jakiś wyuzdany sposób. Wrażenie wywarła na mnie głównie scena w której ojciec Amaro ubiera swoją kochankę w chustę przygotowaną dla posągu Matki Boskiej. Sam film raczej nie poruszył we mnie jakiś większych emocji jeżeli chodzi o ukazanie jakiejś mrocznej strefy kościoła katolickiego, raczej dla mnie bardziej istotny był problem samej idei kapłaństwa, i tego, że ksiądz jest również mężczyzną i nie da się tego wymazać z jego psychiki. Jako, że jest zwykłym mężczyzną, człowiekiem potrafi być egoistą. I to własnie z tego całego egoizmu narodziła się tragedia jego romansu.
Bardzo podobała mi się oprawa muzyczna, a raczej jej ograniczonośći surowość, utrzymywała post-mistyczny wyraz tego filmu.
Polecam.