Wczoraj film był pokazywany w Iluzjonie (prawdopodobnie po raz pierwszy) w ramach przeglądu półkowników "Kadry wyzwolone – kino i cenzura w okresie PRL". Okazuje się, że ta pozycja, która widniała na listach polskich filmów bez żadnych opisów, jest zaledwie 11-minutową adaptacją słynnego opowiadania "The Tell-Tale Heart" Edgara Allana Poe. Za to adaptacją bardzo niezwykłą, mocno nawiązującą do niemieckiego ekspresjonizmu. Aktorzy grają pantomimę - jedyne dźwięki, jakie słyszymy, to narracja bohatera z offu oraz niepokojąca muzyka Andrzeja Panufnika (bardzo mocno kojarząca mi się z późniejszą przecież "Psychozą" Hitchcocka). Silna gra światła i cienia tworzą klimat grozy, zniekształcone kadry oddają postrzeganie oszalałego bohatera. Pod względem formalnym film jest małym majstersztykiem. W polskiej filmografii kojarzę tylko jedno podobne dzieło - "Mocnego człowieka" Henryka Szary. Film się zachował w zupełnie dobrej jakości. Mimo że jest to zaledwie miniaturowy utwór filmowy, szkoda, że nie trafił do dystrybucji.