Mam chyba podobne odczucia.
Poza tym, wydaje mi się, że film jest mimo wszystko autorom nie udało się wyjść poza rasistowskie stereotypy. Nie wprost, ale jednak. Ona: wystarczy, że jest biała. Od Murzyna wymaga się by był geniuszem. Człowiekiem nieskazitelnym itp. Czarny musi być naprawdę kimś, by dostać białą, o której walorach w zasadzie nic nie wiemy, poza tym, że pochodzi z solidnej amerykańskiej rodziny.

W sumie masz racje... Ale film w końcu robili biali, którym i tak się wydawało że są super postępowi. A o białym dziewczęciu wiemy jeszcze tyle, że było irytującą, naiwną idiotką. Ideał kobiety - jak na tamte czasy.

Zgadzam się. Tak nawiasem mówiąc, źle wróżyłbym temu związkowi choćby z racji dużej różnicy wieku.

Coś w tym jest. Mimo to uważam, że Katherine w roli Johanny była przeurocza, świeżutka, o gołębim sercu, choć nieznająca życia zupełnie. I do tego prześliczna. Przypominała mi nieco Romy Schneider.
Irytowało mnie natomiast to, że Amerykanie zawsze muszą zakochiwać się w parę dni i brać ślub, a potem płakać, ile to u nich jest rozwodów.

Bo to był 1967 rok i całkiem inny kontekst, teraz nam jest mówić dużo łatwiej, ale to naprawdę dojrzały obraz w kontekście do sytuacji politycznej wtedy panującej.

na odwrót jest - druga połowa jest lepsza głownie dzięki roli Spencera Tracy i jego dialogu z Beah Richards, film się ślimaczy przez pierwszą połowę, gdzie sprawia wrażenie głupiutkiej komedyjki

Film czytankowy, zrobiony pewnie nieco na zamówienie z uwagi na owczesna politykę Johnsona przeciw segregacji rasowej. Ratuje go aktorstwo Tracy Spencera i Hepburn.