Propaganda i kit. Obejrzyjcie, proszę, nakręcony w czasach ostrej cenzury komunistycznej "Popiół i diament" z 1958 roku Wajdy i porównajcie z tym nakręconym w czasach wolności filmem Holland. Gdyby twórczyni "Zielonej granicy" filmowała wówczas, zamiast Wajdy, książkę Andrzejewskiego, komuniści byliby z pewnością chodzącymi aniołami, a Akowcy i ludzie z lasu byliby tępymi, grubo ciosanymi bandytami, którzy mordują dobrych, niewinnych ludzi! "Popiół i diament" miał przesłanie, jakie miał, bo musiał mieć, bo taki był "czas i prawda ekranu" wówczas, ale mimo to są w nim zasugerowane pytania, na które sam widz może sobie odpowiedzieć niekoniecznie zgodnie z delikatnie i inteligentnie zasugerowanym przesłaniem, są sceny symboliczne i dwuznaczne, są niuanse, o których się Holland nawet nie śniło i przede wszystkim są żywi, normalni ludzie po obu stronach barykady! Nie święci anielscy kontra troglodyci. Są pokazane uczucia, motywacje, racje, którymi się kierują, pokazane na tyle, na ile się wówczas dało i aż dziw dzisiaj bierze, że aż tyle się udało! Jedna scena z tego filmu jest więcej warta, niż ten czarno biały, nie tylko w formie, ale i w przekazie film Holland, w którym palcem wskazany jest wróg i przedstawione są proste odpowiedzi, jak należy sytuacji zaradzić - jak to zwykle bywa w propagandzie - ludzie są z kolei przedmiotami potrzebnymi do zrealizowania tej prostej opowieści o dobrych aktywistach, zamordystycznym rządzie, którego działania powodują śmierć dobrych, niewinnych ludzi, o siepaczach tego reżimu ze straży granicznej oraz o bezdusznym społeczeństwie, balansującym na granicy faszyzmu, popierającym po cichu te zbrodnie. Z tego, co mi wiadomo, Putin z Łukaszenką byli wniebowzięci po obejrzeniu tego "dzieła", zgadzają się w pełni z jego "głębokim" przesłaniem , a przy scenie o "faszystowskim spędzie w Warszawie" bili brawo. Panie Raczek i inni podobni szanowni recenzenci, proszę, przestańcie udawać, przestańcie nam wmawiać, że to jakieś arcydzieło godne co najmniej Nobla. Nie wierzę, że tak naprawdę myślicie. Zawarta w filmie analiza tej całej bardzo trudnej i złożonej sytuacji zredukowana została do cepa, którym trzeba mocno walnąć w łeb rząd, przepraszam, reżim oraz faszyzujące, zaściankowe, nieczułe i homofobiczne polskie społeczeństwo. Ja nie mam pretensji o poglądy. Niech Holland ma sobie jakie chce, niech je prezentuje nawet w filmach, nie mam z tym problemów, ale niech nie udaje intelektualistki i świetnej reżyserki, bo ani jednym, ani drugim na pewno nie jest! A jeżeli chce robić filmy kontrowersyjne i ważne społecznie, które uruchomią w naszych głowach jakieś pytania i przemyślenia, to niech się bardziej postara i przede wszystkim opowiada całą prawdę, a nie jej cząstkę, tylko tę, która pasuje do jej czarno-białej wizji świata, Propaganda i kit. Obejrzyjcie, proszę, nakręcony w czasach ostrej cenzury komunistycznej "Popiół i diament" z 1958 roku Wajdy i porównajcie z tym nakręconym w czasach wolności filmem Holland. Gdyby twórczyni "Zielonej granicy" filmowała wówczas, zamiast Wajdy, książkę Andrzejewskiego, komuniści byliby z pewnością chodzącymi aniołami, a Akowcy i ludzie "z lasu" byliby tępymi, grubo ciosanymi bandytami, którzy mordują dobrych, niewinnych ludzi! "Popiół i diament" miał przesłanie, jakie miał, bo musiał mieć, bo taki był "czas i prawda ekranu" wówczas, ale mimo to są w nim zasugerowane pytania, na które sam widz może sobie odpowiedzieć niekoniecznie zgodnie z delikatnie i inteligentnie zasugerowanym przesłaniem, są sceny symboliczne i dwuznaczne i przede wszystkim są żywi, normalni ludzie po obu stronach barykady! Nie święci anielscy kontra troglodyci ze straży granicznej, opłacani przez krwawy reżim. Są pokazane uczucia, motywacje, racje, którymi się kierują, pokazane na tyle, na ile się wówczas dało i aż dziw dzisiaj bierze, że aż tyle się udało! Jedna scena z tego filmu jest więcej warta, niż ten czarno biały nie tylko w formie, ale i w przekazie film Holland, w którym palcem wskazany jest wróg i przedstawione proste odpowiedzi, jak należy sytuacji zaradzić - jak to w propagandzie - ludzie są z kolei przedmiotami potrzebnymi do zrealizowania tej prostej opowieści o dobrych aktywistach, zamordystycznym rządzie, którego działania powodują śmierć dobrych, niewinnych ludzi, o siepaczach tego reżimu, który krwawy proceder realizują oraz o bezdusznym społeczeństwie, balansującym na granicy faszyzmu, popierającym po cichu te zbrodnie. Z tego, co mi wiadomo, Putin z Łukaszenką byli wniebowzięci po obejrzeniu tego "dzieła", zgadzają się w pełni z tym "głębokim" przesłaniem , a przy scenie o "faszystowskim spędzie w Warszawie" bili brawo. Panie Raczek i inni podobni szanowni recenzenci, proszę, przestańcie udawać, przestańcie nam wmawiać, że to jakieś arcydzieło godne co najmniej Nobla. Zawarta w filmie analiza tej całej bardzo trudnej i złożonej sytuacji zredukowana została do cepa, którym trzeba mocno walnąć w łeb rząd, przepraszam, reżim oraz faszyzujące, zaściankowe, nieczułe i homofobiczne polskie społeczeństwo. Ja nie mam pretensji o poglądy. Niech Holland ma sobie jakie chce, niech je prezentuje nawet w filmach, nie mam z tym problemów, ale niech nie udaje intelektualistki i świetnej reżyserki, bo ani jednym, ani drugim na pewno nie jest! A jeżeli chce robić filmy kontrowersyjne i ważne społecznie, które uruchomią w naszych głowach jakieś pytania i przemyślenia, to niech się bardziej postara i przede wszystkim opowiada całą prawdę, a nie jej cząstkę, tylko tę, która pasuje do jej czarno-białej wizji świata, Chociaż tyle, jeżeli jej "talent" na nic więcej nie pozwala, nie pozwala nakręcić po prostu dobrego filmu. To nie jest przecież film o Spidermanie, czy Batmanie, w których z góry wiadomo, kto bohater, a kto ten zły. To miał być paradokument, jak sama reżyserka twierdzi, a co wyszło, każdy widzi.