Zdecydowanie nie dla wszystkich, raczej dla typów introwertyczno- refleksyjnych, które lubią przyglądac sie ludziom, ale również obserwować swoje zachowania i emocje. W dzisiejszym rozpędzonym świecie to raczej rzadkość. Ze swojej strony mogę jedynie dodać, że mnie film nie znużył, był tak autentyczny w pokazywaniu emocji ludzi, ich dziwnych gierek psychologicznych. No i ten piękny krajobraz Anatolii i Kapadocji. Cudowne, wolne, refleksyjne kino, które nie mogłoby powstać w Nowym Jorku. Spłaszczenie, powierzchowność, uproszczenie-filmy mainstreamowe zza oceanu na tym bazują, żeby zadowolić niezbyt wnikliwego widza. Tutaj tego nie było. Tutaj wszystko było prawdziwe, a nie plastikowe.