To niecodzienna szkoła. Są tu dzieci uchodźców z krajów pustoszonych wojną. Magomed, Ali, Sehmus, Heda i Amal znają koszmar ucieczek, bezdomności, paraliżującego lęku o najbliższych. Z przeszłością trudno się uporać, a przyszłość jest niepewna. Na razie starają się żyć normalnie. Uczą się, grają w piłkę, bawią ze sobą i kłócą. Nagle dużo dorosłych koncentruje na nich swoją uwagę, wypytuje, rozmawia. Na początku skryci i nieśmiali, powoli poznają nową rzeczywistość i oswajają się z nieznanym językiem, uporządkowanym rytmem dnia, wymaganiami nauczycieli.

Magomed, Ali, Sehmus, Heda i Amal chodzą do duńskiej szkoły dla uchodźców, czekając aż ich wnioski o azyl zostaną w końcu rozpatrzone. Są pięciorgiem z tysięcy dziecięcych emigrantów, którzy samotnie lub z rodzicami ubiegają się o wizy humanitarne w Europie. Film śledzi ich losy w Danii, pokazując, czym naprawdę jest dla dziecka ciągła tułaczka i budowanie nowego domu w obcym kraju. Ali pochodzi z Afganistanu. Ma 10 lat i mieszka w domu dla uchodźców. Niewiele pamięta z Afganistanu. Po ucieczce z rodzicami z własnego kraju przebywał w Iranie, Turcji, Francji, Włoszech, Danii i Norwegii, aby w końcu osiąść znów w Danii. Jego rodzina kilka razy była o krok od deportacji, raz zamieszana była w nią policja. Ali bardzo to przeżywa i ma problemy psychiczne. Miewa halucynacje: widzi uzbrojonych w noży mężczyzn, którzy przychodzą, aby pobić jego ojca na oczach płaczącej matki. Nie wie, czy będzie mógł zostać w Danii i najwyraźniej nie radzi sobie z tą perspektywą. Lepiej znosi to Magomed, kolega Aliego ze szkoły, który świetnie się uczy, ale jest nieśmiały i wycofany. Nie chce przejść do normalnej szkoły, bo musi najpierw poradzić sobie z bolesnymi wspomnieniami i wizją deportacji ojca. Z kolei Heda, uchodźczyni z Czeczenii, jest już gotowa do zmiany szkoły i wytrwale się do niej przygotowuje.
Obserwacyjny, niezwykle poetycki film śledzi losy dzieci z klasy Aliego. Widzimy, jak śpiewają, bawią, kłócą się i uczą. Z pozoru zachowują się normalnie, ale żyją w zupełnie nienormalnych warunkach. Każde z nich jest mocno straumatyzowane i nosi w sobie trudny do oswojenia ciężar. To ciężar niepewności jutra i rozrywających serce wspomnień.