Już dawno temu dałem sobie spokój z oglądaniem kolejnych pomiotów z gatunku j-sploitation. Sam pomysł na fabułę "Zonbi asu" był jednak na tyle niedorzeczny, że stwierdziłem, że muszę na własnej skórze przekonać się, jak nisko może upaść sztuka filmowa w nieodpowiednich rękach. Tym samym otwarcie przyznaję się, że mogę winić jedynie samego siebie za to, co mnie spotkało. Film Noboru Iguchiego ("Kataude mashin gâru") to pozycja z gatunku tych, które ma się ochotę wyłączyć już na samym początku. I wierzcie mi, że samo postanowienie, że oglądam zawsze "od deski do deski", to w tym przypadku kiepska motywacja - gdyby nie "znieczulenie", seans "Zombie Ass" musiałbym przerwać po góra pół godzinie. Fabuły objaśniać mi się nie chce i w zasadzie robić tego nie muszę - raz, że każdy zainteresowany tym tytułem jest świetnie zorientowany, o czym on opowiada, dwa, że fabuła tutaj w zasadzie nie istnieje. Liczą się tylko wysmarowane fekaliami umarlaki oraz dziewczęta w mundurkach, które cierpią na rozwolnienie. Do tego dorzućmy jeszcze tandetne efekty CGI i typowe dla formuły j-sploitation atrakcje (w każdej produkcji tego typu na 100% finałowa walka musi stoczyć się w powietrzu, jak tym razem uczestnicy starcia wznoszą się "pod niebiosa", pozostawiam w domyśle), a otrzymamy poważnego pretendenta do miana najbardziej kretyńskiego filmu w dziejach. W moich utyskiwaniach nie ma zresztą choćby cienia przesady - "Zombie ass" jest naprawdę tak złe i bezsensowne, jak wynika to z opisu. Istnieje jednak powód, dla którego wzrok wciąż jest przykuty do ekranu: to niedająca spokoju myśl, że twórcy tego gniota bynajmniej nie wstydzą się tego, co spłodzili. Nie ma tu żadnych plusów, jedynie bijąca z ekranu pogarda dla wszystkiego, co myśli, połączona z bezkrytycznym zachwytem nad złożonością procesów trawiennych. J-sploitation zjada własny ogon praktycznie od początku, tutaj okazało się, że nie dość, że jest to ogon bez końca, to jeszcze jest on śmierdzący. Dosłownie i w przenośni: szambo!