Wbrew zapowiedziom „Stay” nie okazał się ciężkim i męczliwym filmidłem. Wręcz przeciwnie- niesamowicie ciekawy montaż, dobre zdjęcia i sprawnie opowiadana historia odkrywana oczami Sama zapewniają wyjątkowo przyjemny seans. Niestety końcówka jest tragiczna i przekreśla sens znakomitej większości fabuły.

<dalej spoilery i wiele innych strasznych rzeczy>
Zakładam że wszystko co widzimy na ekranie jest wytworem umysłu umierającego człowieka który w ostatnich chwilach życia próbuje sobie poradzić z poczuciem winy (Henry sądzi że wypadek i śmierć najbliższych to jego wina).
Zapytanie nr 1- dlaczego w tym świecie w głównych rolach umierający H obsadza ludzi których nie zna? Dlatego że widzi ich po wypadku? To bez sensu- co prawda nie mam doświadczenia w umieraniu, ale prawdopodobnie w takiej chwili przez głowę przemykałyby mi obrazy ludzi którzy mieli dla mnie znaczenie w życiu doczesnym a nie jacyś przypadkowi gapie. Nieważne.
Najbardziej jednak w zakończeniu boli mnie fakt, że ta cała misternie nakreślana historia zwyczajnie nie ma znaczenia. Równie dobrze zamiast opowieści o Lily i Samie, ślepym doktorze i jego cudownym ozdrowieniu, psycholożce która dostaje świra reżyser mógłby zaserwować nam historię stada różowych kucyków prowadzących plantację waty cukrowej. W końcu to tylko wizje w czasie agonii. Strasznie irytuje mnie ten fakt bo do końca sądziłam że te wszystkie postacie i ich historie mają ze sobą ścisły związek i są odzwierciedleniem rzeczywistości. Natomiast wychodzi na to że nic z tego bo to zwyczajnie obcy, nie znający się ludzie. Nawet jeśli symbolizują jakieś inne osoby to jako widzowie nie jesteśmy w stanie nic więcej o nich powiedzieć.
Oczywiście mam mnóstwo pomysłów na połączenie rzeczywistej postaci H, jego losów i poczucia winy, z tym co widzieliśmy jako jego „sen” (?) ale ciężko pozbierać to do kupy. Może za jakiś czas…

7/10 i do ulubionych ze względu na to że 98 minut zleciało tak szybko że nawet nie zdążyłam ogarnąć co reżyser właściwie chciał mi powiedzieć ;P