Hobgoblin

Na początku lat dziewięćdziesiątych włoskie kino gatunkowe znajdowało się w kryzysie związanym z rosnącą popularnością telewizji. Włoscy twórcy borykali się więc z poważnym problemem - nie mieli jak finansować kolejnych filmów. Dla Joe D’Amato nie był to jednak żaden kłopot. Reżyser dzielnie trzaskał po sześć filmów rocznie, nieNa początku lat dziewięćdziesiątych włoskie kino gatunkowe znajdowało się w kryzysie związanym z rosnącą popularnością telewizji. Włoscy twórcy borykali się więc z poważnym problemem - nie mieli jak finansować kolejnych filmów. Dla Joe D’Amato nie był to jednak żaden kłopot. Reżyser dzielnie trzaskał po sześć filmów rocznie, nie przejmując się ani żenującymi budżetami, ani brakiem scenariuszy. I do każdego przykładał dokładnie tak samo mało uwagi - niezależnie od tego, czy był to horror, film fantasy, akcyjniak czy pornol. Jednym z nich (filmów, nie pornoli) jest właśnie "Hobgoblin", kolejna i na szczęście ostatnia część z udającego Conana cyklu o Atorze. Tym razem osiemnastoletni Ator grany przez trzydziestoletniego faceta, który wygląda jak skrzyżowanie Cezarego Pazury z Jeffem Danielsem, musi zdobyć miecz dający potężną moc. Na swojej drodze spotka wielu przeciwników, takich jak koszmarny montaż, denne dialogi, beznadziejne aktorstwo i karzeł przebrany w maskę ukradzioną z planu "Trolla 2". O wspaniałości filmu niech świadczy to, że nawet w wywiadach Joe D’Amato nie był w stanie sobie przypomnieć, jaki ma tytuł. więcej