Tytuł filmu pochodzi z wiersza Wallace'a Stevensa "13 Ways of Looking at a Blackbird" i składa się z serii prób patrzenia i bycia dostrzeżonym. Eksperymentalny obraz jest kalejdoskopem doświadczeń i pytań pary licealistów po roku współpracy z reżyserką Aną Vaz, kwestionującym to, czym może być kino. Kamera staje się tu narzędziem dociekań. "Film to piosenka, którą można zobaczyć" - napisał jeden z uczniów w zbiorowej konstelacji zdań i rysunków wykonanych podczas jednego z warsztatów.

Ana Vaz powraca do swojej metody twórczej poprzez rekonstrukcję spotkania jej rodziców w 1985 roku w Brazylii, w zestawieniu z innymi znalezionymi materiałami filmowymi. "Sacris Pulso" przybiera formę podróży pamięci i ucieczki, czasu przeszłego i przyszłego, zaszytego pomiędzy materiałami osobistymi i zebranymi, pamięcią i fikcją.