"O wiele łatwiej jest nakręcić filmik z oczywistą tezą publicystyczną. Taki, który trafia
wyłącznie do intelektu widza, ale nie porusza jego emocji. Ja uważam, że uruchomienie
emocji widza w filmie dokumentalnym decyduje o tym, że mamy do czynienia ze sztuką, a
nie tylko z publicystyką. Trzeba poświęcić czas na dokumentację, trzeba się dowiadywać,
znajdować formalne pomysły, by człowiek przed ekranem zainteresował się tematem.
Trzeba włożyć mnóstwo pracy, bo rzeczywistość rzadko jest jednoznaczna."

"Dla mnie jedynym celem jest to, by powstał bardzo dobry film, i koniec. Pracując nad
nim, nie mogę mieć żadnych obciążeń, osobistych dylematów. Jeśli jadę do Indii,
Japonii czy gdzieś tam, to nawet jeśli coś sobie założyłem, w każdej chwili jestem gotowy
to zmienić dla dobra filmu. (...) Zawsze lubiłem wynaleźć sobie jakiś temacik na końcu
świata i tyle go zdokumentować, żeby stać się jednym z najlepszych specjalistów w tym
temacie. Jestem chyba jedynym polskim reżyserem filmu dokumentalnego, który takie
filmy kręci."

# Andrzej Fidyk w wywiadzie udzielonym "Polityce" (nr 51/2009)
oraz "Gazecie Wyborczej" (25.06.2009).