Jest mroźna zima 1918 roku. Przez kraj przeszła pierwsza wojna światowa i grypa hiszpanka. Wielu ludzi nie żyje, a niezliczone ilości duchów utknęły na naszym świecie. Tomas chodzi od wioski do wioski i fotografuje zmarłych. Za sprawą napotkanej osieroconej dziewczynki Anny, trafia do miejsca, które różni się od poprzednich. Nocą słychać tu niewyjaśnione odgłosy, ludzie umierają bez przyczyny, a na fotografiach Tomasa pojawiają się niewyraźne, nieznane postacie.

II wojna światowa dobiega końca, jednakże dla wielu nie jest to koniec trwającego od lat koszmaru. Pod koniec 1944 roku setki tysięcy węgierskich kobiet i mężczyzn zostaje wywiezionych do sowieckich obozów pracy, by w większości przypadków nigdy z nich nie powrócić. Irén trafia do jednej z donieckich kopalń, gdzie zaharowuje się wraz z innymi kobietami na śmierć, wierząc jednak, że kiedyś nadejdzie koniec ich katuszy. W świecie, gdzie panuje wieczna zima, uczy się z każdym kolejnym dniem sztuki przeżycia, starając się przy tym zachować choć resztki godności.