Główny bohater, Vedran Garibćic, prowadzi spokojne, poukładane życie w Szwecji. Pewnego dnia dowiaduje się, że zidentyfikowano szczątki jego rodziców w Sarajewie. Musi wyruszyć w trudną, emocjonalną podróż do przeszłości. Przylatuje z zamiarem załatwienia formalności i jak najszybszego powrotu do domu. Jednak w międzyczasie okazuje się, że powrót do ojczyzny budzi w nim mieszane uczucia i każe wrócić do miejsc, o których dawno już zapomniał. Odwiedza swój dom, spotyka starych znajomych, przechadza się po ulicach „nowego Sarajewa”, w którym widmo wojny nieustannie wisi w powietrzu.

Dobrin, ojciec trójki dzieci, głowa rodziny w prowincjonalnej rumuńskiej miejscowości, obowiązkowo uczęszcza do kościoła i wychowuje dzieci w wierze. Codzienne modlitwy i studiowanie Pisma Świętego są ważnym elementem życia pięcioosobowej rodziny. Modlą się o wyzdrowienie Denisy, która nie może chodzić. Monica Lăzurean-Gorgan przyglądała się z kamerą ich życiu przez siedem lat. Obserwujemy codzienność bohaterów, troskliwą opiekę nad Denisą, w którą zaangażowana jest cała rodzina, a także to, jak przywiązanie rodziców do religii wpływa na życie dorastających dzieci. Dobrin jest przekonany, że Bóg wraz z narodzinami Denisy zesłał na jego dom błogosławieństwo. Z rozmów małżonków dowiadujemy się, że przyczyną choroby dziewczynki mogły być jednak toksyczne warunki pracy w fabryce, w której pracował. Mężczyzna jest przekonany, że wystarczająco silna wiara wystarczy, aby dziewczynka mogła chodzić - i przekonuje do tej koncepcji najbliższych. Wyniki badań przeprowadzonych przez lekarzy nie napawają jednak optymizmem. Czy gdyby zwrócili się do nich o pomoc odpowiednio wcześniej, mogło by to zmienić przyszłość najmłodszej córki i umożliwić jej samodzielność w dorosłym życiu? Pozostała dwójka dorastających dzieci zaczyna podchodzić sceptycznie do modelu życia wpajanego przez rodziców. Czy wychowanie w wierze pozwoli rodzeństwu dokonywać wyborów w życiu w oparciu o wiarę we własne siły?