Carlos Saura zaczynał jako fotograf w wieku osiemnastu lat. Lata od 1952 do 1963 spędził w Instytucie Kinematografii w Madrycie, najpierw jako student, potem jako wykładowca i nakręcił kilka filmów krótkometrażowych, między innymi film dokumentalny o starszym bracie, Antonio. Jego kolejne prace, jako artysty niezależnego, nad filmami przeciwstawiającymi się reżimowi generała Franco, wpędzały go w nieustanne problemy z cenzurą.
Jego związek z Geraldine Chaplin, żoną i źródłem natchnienia, przetrwał nie więcej, niż dziewięć nakręconych kolejno filmów na przestrzeni jedenastu lat, od "Peppermint Frappe" po "Los Ojos Vendados". Wkrótce rozpoczął serię filmów inspirowanych muzyką: "Blood Wedding" i "Carmen", w których Antonio Gades wystąpił jako choreograf i tancerz, "El Amor Brujo" i "Ay, Carmela!" Manuela de Falli, adaptacje klasycznych operetek hiszpańskich i "Flamenco". Powstanie "Tanga" świadczy o jego niesłabnącym oddaniu dla tego gatunku.
W czasie swej czterdziestoletniej kariery zdobył szereg nagród, między innymi Specjalną Nagrodę Jury w Cannes z 1976 roku za "Cria Cuervos", Złotego Niedźwiedzia na Festiwalu Berlińskim w 1981 roku za "Deprisa, Deprisa", dwie nagrody Srebrnego Niedźwiedzia za najlepszą reżyserię "La Caza" w 1966 roku i "Peppermint Frappé" w 1967. Film "Ay, Carmela!" został nagrodzony dwiema nagrodami Goya (hiszpańska narodowa nagroda filmowa) za najlepszą reżyserię i najlepszą adaptację (tę wraz z współscenarzystą Rafaelem Azcona). Jego film "Taxi" został zauważony na Festiwalu w San Sebastian w 1996 roku. W 1997 roku otrzymał też nagrodę dla najlepszego reżysera na Światowym Festiwalu Filmowym w Montrealu za "Pajarico". Poza i ponad charakterystycznymi dla niego obsesjami - śmiercią, samotnością, rozpadem rodziny, skutkiem wywieranym przez sny i wspomnienia na rzeczywistość - obszerna filmografia Saury daje świadectwo jego wielkiej wszechstronności i szerokiemu kręgowi zainteresowań, wśród których muzyka i taniec zajmują poczytne miejsce.