Biografia
Death Cab for Cutie to indie rockowy zespół muzyczny założony w 1997 roku w Bellingham (Waszyngton, USA). Nazwa grupy została zaczerpnięta z tytułu satyrycznej piosenki zespołu The Bonzo Dog Doo-Dah Band z albumu "Gorilla".
Death Cab for Cutie początkowo był solowym projektem Bena Gibbarda, wówczas gitarzysty formacji Pinwheel. Za pierwsze wydawnictwo Gibbarda pod szyldem Death Cab for Cutie można uznać kasetę zatytułowaną "You Can Play These Songs with Chords", która odniosła zaskakujący sukces, co w późniejszym czasie przyczyniło się do decyzji Gibbarda o uczynieniu zespołu pełnowymiarowym przedsięwzięciem muzycznym. Gibbard rekrutował zatem Christophera Wallę na gitarzystę, Nicholasa Harmera na basistę i Nathana Gooda na perkusistę. W takim składzie zespół nagrał album długogrający "Someting About Airplanes" w 1998 roku. Wydawnictwo zyskało przychylne oceny niezależnej prasy muzycznej i w 2000 roku wydano "We Have the Facts and We're Voting Yes" – drugi longplay grupy. W tym czasie załogę Death Cab for Cutie opuścił dotychczasowy perkusista składu, Nathan Good. Z powodu tej zmiany obowiązek bębnienia na płycie (oprócz 2 utworów – "The Employment Pages" i "Company Calls Epilogue" nagranych w jeszcze składzie z Goodem) przypadł wokaliście Gibbardowi. Lider grupy jednak nie utrzymał posady perkusisty na długo, bo na jesieni 2000 roku pojawił się Michael Schorr, który wypełnił miejsce po poprzednim perkusiście. W tym samym roku ukazała się jeszcze epka "The Forbidden Love" i longplay "The Photo Album", z którego ukryte utwory znalazły się powtórnie na "The Stability EP".
W 2003 roku w zespole zaszły kolejne zmiany na stanowisku perkusisty - Jason McGerr z Eureka Farm zastąpił Schorra. Z nowym bębniarzem Death Cab for Cutie nagrali swoją czwartą płytę długogrającą zatytułowaną "Transatlanticism". Longplay zyskał miano najlepiej sprzedającego się wydawnictwa zespołu - 225 000 kopii sprzedanych w pierwszym roku dostępności albumu w sklepach. Na konto sukcesów grupy można dopisać także wykorzystanie piosenek w serialach telewizyjnych "Sześć stóp pod ziemią" i "Życie na fali" oraz w dwóch filmach: "Polowanie na druhny" i "Mean Creek".
Wiosną 2004 roku formacja nagrała koncertowy album zatytułowany nazwiskiem swojego dźwiękowca - "The John Byrd EP". Płyta została wydana nakładem wytwórni Barsuk w marcu 2005 roku. W listopadzie 2005 roku Death Cab for Cutie podpisali długoterminowy kontrakt z dużą wytwórnią Atlantic, tracąc przez to poniekąd status grupy niezależnej. Żeby nie utracić image'u indierockowców, Gibbard w imieniu swoim i kolegów oświadczył na łamach oficjalnej strony: "Nic nie ulegnie zmianie, poza tym że obok psa Barsuka trzymającego w pysku winyl będzie widniała jeszcze literka "A".
Dwa pierwsze single z płyty "Plans" wydane przez zespół to "Soul Meets Body" i "Crooked Teeth". Cały album wyszedł w sierpniu 2005 roku i został dobrze przyjęty przez fanów jak i środowisko krytyków, czego wyrazem była nominacja do nagrody Grammy w kategorii Najlepszego Alternatywnego Albumu roku 2005. W tym samym roku ukazało się DVD z trasy Drive Well, Sleep Carefully. Na początku 2006 roku zespół ogłosił, że niedługo do sklepów wejdzie wydawnictwo "Directions", czyli 11 krótkich filmów zainspirowanych utworami z "Plans", z czego każdy reżyserowany przez inną osobę. Autorami filmików byli: Lance Bangs, P. R. Brown, Ace Norton, Jeffrey Brown, Lightborne, Autumn DeWilde, Rob Schrab, Laurent Briet, Monkmus i Aaron Stewart-Ahn.
Następca "Plans", czyli album "Narrow Stairs", wydany został w maju 2008 roku. Spotkał się z pochlebnymi recenzjami i dobrym odbiorem wśród fanów. Nieco chłodniej przyjęty został kolejny longplay grupy, "Codes and Keys" z maja 2011 roku, jednak krytycy chwalili zespół za ciągłe poszukiwania nowego brzmienia i chęć do eksperymentów.
Ważnym wydarzeniem w historii Death Cab for Cutie jest bez wątpienia decyzja Christophera Walli, który postanowił odejść z grupy po siedemnastu latach. Od 2014 roku zespół istnieje więc jako trio.
Death Cab for Cutie początkowo był solowym projektem Bena Gibbarda, wówczas gitarzysty formacji Pinwheel. Za pierwsze wydawnictwo Gibbarda pod szyldem Death Cab for Cutie można uznać kasetę zatytułowaną "You Can Play These Songs with Chords", która odniosła zaskakujący sukces, co w późniejszym czasie przyczyniło się do decyzji Gibbarda o uczynieniu zespołu pełnowymiarowym przedsięwzięciem muzycznym. Gibbard rekrutował zatem Christophera Wallę na gitarzystę, Nicholasa Harmera na basistę i Nathana Gooda na perkusistę. W takim składzie zespół nagrał album długogrający "Someting About Airplanes" w 1998 roku. Wydawnictwo zyskało przychylne oceny niezależnej prasy muzycznej i w 2000 roku wydano "We Have the Facts and We're Voting Yes" – drugi longplay grupy. W tym czasie załogę Death Cab for Cutie opuścił dotychczasowy perkusista składu, Nathan Good. Z powodu tej zmiany obowiązek bębnienia na płycie (oprócz 2 utworów – "The Employment Pages" i "Company Calls Epilogue" nagranych w jeszcze składzie z Goodem) przypadł wokaliście Gibbardowi. Lider grupy jednak nie utrzymał posady perkusisty na długo, bo na jesieni 2000 roku pojawił się Michael Schorr, który wypełnił miejsce po poprzednim perkusiście. W tym samym roku ukazała się jeszcze epka "The Forbidden Love" i longplay "The Photo Album", z którego ukryte utwory znalazły się powtórnie na "The Stability EP".
W 2003 roku w zespole zaszły kolejne zmiany na stanowisku perkusisty - Jason McGerr z Eureka Farm zastąpił Schorra. Z nowym bębniarzem Death Cab for Cutie nagrali swoją czwartą płytę długogrającą zatytułowaną "Transatlanticism". Longplay zyskał miano najlepiej sprzedającego się wydawnictwa zespołu - 225 000 kopii sprzedanych w pierwszym roku dostępności albumu w sklepach. Na konto sukcesów grupy można dopisać także wykorzystanie piosenek w serialach telewizyjnych "Sześć stóp pod ziemią" i "Życie na fali" oraz w dwóch filmach: "Polowanie na druhny" i "Mean Creek".
Wiosną 2004 roku formacja nagrała koncertowy album zatytułowany nazwiskiem swojego dźwiękowca - "The John Byrd EP". Płyta została wydana nakładem wytwórni Barsuk w marcu 2005 roku. W listopadzie 2005 roku Death Cab for Cutie podpisali długoterminowy kontrakt z dużą wytwórnią Atlantic, tracąc przez to poniekąd status grupy niezależnej. Żeby nie utracić image'u indierockowców, Gibbard w imieniu swoim i kolegów oświadczył na łamach oficjalnej strony: "Nic nie ulegnie zmianie, poza tym że obok psa Barsuka trzymającego w pysku winyl będzie widniała jeszcze literka "A".
Dwa pierwsze single z płyty "Plans" wydane przez zespół to "Soul Meets Body" i "Crooked Teeth". Cały album wyszedł w sierpniu 2005 roku i został dobrze przyjęty przez fanów jak i środowisko krytyków, czego wyrazem była nominacja do nagrody Grammy w kategorii Najlepszego Alternatywnego Albumu roku 2005. W tym samym roku ukazało się DVD z trasy Drive Well, Sleep Carefully. Na początku 2006 roku zespół ogłosił, że niedługo do sklepów wejdzie wydawnictwo "Directions", czyli 11 krótkich filmów zainspirowanych utworami z "Plans", z czego każdy reżyserowany przez inną osobę. Autorami filmików byli: Lance Bangs, P. R. Brown, Ace Norton, Jeffrey Brown, Lightborne, Autumn DeWilde, Rob Schrab, Laurent Briet, Monkmus i Aaron Stewart-Ahn.
Następca "Plans", czyli album "Narrow Stairs", wydany został w maju 2008 roku. Spotkał się z pochlebnymi recenzjami i dobrym odbiorem wśród fanów. Nieco chłodniej przyjęty został kolejny longplay grupy, "Codes and Keys" z maja 2011 roku, jednak krytycy chwalili zespół za ciągłe poszukiwania nowego brzmienia i chęć do eksperymentów.
Ważnym wydarzeniem w historii Death Cab for Cutie jest bez wątpienia decyzja Christophera Walli, który postanowił odejść z grupy po siedemnastu latach. Od 2014 roku zespół istnieje więc jako trio.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
