Emma. Jestem totalnie zauroczona twarzą, głosem, grą oraz androgeniczną urodą z wyzywającym spojrzeniem, talentem. Po prostu mnie pociąga.

Co do Milly, to owszem ciekawa aktorka, głównie dlatego, że miała twarz dziecka. Nie była moim zdaniem kobieca, dziewczęca i wyzywająca, tak. I nie ma co ukrywać, że jej dziewczęca uroda i napięcie między nią a surową urodą Matta, to było coś iskrzącego.
Czego mi w parze dojrzałej zabrakło.

Ja w nich widzę podobieństwo mimo wszystko. Z wyglądu. I zderzenie urody Emmy i Matta też jest frapujące.

Jeśli chodzi o postaci jakie kreują, to uważam, że jasne - grają inaczej, ale dlatego, że grają zupełnie inne osoby. Jedna rozpieszczona, zawadiacka dziewczynka, a druga przegrana, nieszczęśliwa kobieta.
Nawet Rhaenera powiedziała o ich związku „ja chciałam być nim, a on mną” gdy byli młodsi. To już są inni ludzie. I jakoś Milly w tym gorzkim wydaniu nie wiedzę.

Na początku mi się bardzo podobało. Porównanie życia jej i Deamona po latach, gdzie nie stało się to, co miało się stać. Podczas wojny już mnie denerwowała, że jest taka niezdecydowana, ale rozkręci się. She’s a dragon!