Polacy z różnych środowisk natrafiają na pozornie zwykłe sytuacje, które przybierają nieoczekiwany obrót, doprowadzając ich na skraj wytrzymałości.

Historie czterech osób, których życia wywracają się tuż przed Walentynkami.

Halina, pracownica sieci handlowej "Motylek", awansuje na kierowniczkę sklepu. Kiedy korporacja przekroczy wszelkie granice, kobieta stanie z nią do walki.

Losy zakonnika i młodej kobiety splatają się, gdy oboje cierpią z powodu straty bliskiej im osoby.

Kultowy serial TVP. Tytułową plebanię zamieszkują ksiądz proboszcz oraz rodzina gospodyni Józefiny - jej córka Halina i zięć Zbigniew oraz ich córka Ewa.

Podczas pobytu w getcie Jakub opowiada współwięźniom pokrzepiające historie.

Drobny złodziejaszek, Stefek (Zbigniew Zamachowski) ma kłopoty z milicją oraz ze światem przestępczym. Chłopak znajduje schronienie w zakładzie dla umysłowo chorych, gdzie opowiada pacjentom o Seszelach, egzotycznych wyspach, miejscu bez krat, gdzie zawsze świeci słońce. Kiedy bandyci trafiają na jego ślad i torturami próbują zmusić do spłaty długu, Stefek ucieka i trafia do miejscowej opery, gdzie dostaje pracę nocnego portiera. Szybko przekonuje się, że opera w nocy przemienia się w dom publiczny, a on sam pełni w nim rolę stróża. Zarobione pieniądze postanawia odłożyć na spłatę długu. Pewnego dnia w teatrze pojawia się Dudzio (Tadeusz Szymków), kolega ze szpitala, który marzy o Seszelach. Wkrótce na jego ślad trafią również gangsterzy... "Seszele" to dramat psychologiczny z elementami humorystycznymi i groteskowymi, pokazujący cały szereg ludzi zatraconych, bez własnej osobowości, nie posiadających własnego celu, wypranych nawet z osobistych marzeń.

Scenariusz serialu oparto na motywach cyklu powieściowego Ewy Szelburg-Zarembiny. Osobiste dramaty ludzi pochodzących z ubogich warstw społecznych są ukazane na tle ruchów niepodległościowych i rewolucyjnych w zaborze rosyjskim na przełomie XIX i XX wieku. Film przedstawia ich walkę o przetrwanie przy jednoczesnym zachowaniu godności. Jest to też opowieść o rodowodzie znacznej części polskiej inteligencji. Główną bohaterką serialu jest Joanna, osierocona dziewczynka, uparcie poszukująca szczęścia, której życie przypadło na czas burzliwych wydarzeń historycznych, w których uczestniczyli Polacy, od rewolucji 1905 do I wojny światowej. Małą Joannę gra Jowita Miondlikowska. W roli Joanny już nieco starszej zadebiutowała i odniosła sukces Joanna Trzepiecińska, wówczas studentka III roku szkoły teatralnej. [za www.filmpolski.pl]

Adaptacja powieści Jerzego Stefana Stawińskiego pt. „13 dni z życia emeryta. Dziennik Adama Bzowskiego”. Książka będąca – zdaniem krytyki – „próbą stworzenia Piszczyka na emeryturze”, ukazuje modelowe losy polskiego inteligenta (urodzonego zresztą grubo przed wojną) i jego przodków. Dzieje tych ostatnich poprzez ruch endecki i legiony Piłsudskiego sięgają aż do powstania styczniowego. Retrospekcje mieszają się u Stawińskiego z teraźniejszością, czyli z grudniem 1979 roku, a dokładniej ze świętami Bożego Narodzenia. W serialu jest podobnie. Każdy z odcinków ukazuje jeden dzień z życia Bzowskiego – niegdyś cenionego planisty, teraz emeryta. Emerytura, jak wiadomo, sprzyja życiowym podsumowaniom; rachunkom sumienia; refleksjom, na które nie było czasu wcześniej. Także pan Adam zaczyna dostrzegać, że na świecie istnieje nie tylko praca, pogoń za karierą i dobrami materialnymi, lecz także rodzina obdarzona nieraz niezwykłą i barwną historią, czekającą na odkrycie i przypomnienie. Obserwuje życie z większym dystansem, z niepokojem przygląda się bliskim, goniącym za pieniędzmi i płacącym za to bardzo wysoką cenę. Częściej uczestniczy też w codziennej mitrędze, kolejkowych przepychankach i sprzeczkach. Dowiaduje się wielu ciekawych rzeczy o ludziach, których wydaje się znał całe lata. Wpada mu np. w ręce pamiętnik sąsiada – Żyda, zawierający m.in. dramatyczną relację o ucieczce mężczyzny wraz pięcioletnią córeczką z warszawskiego getta. Z „Pięcioma dniami z życia emeryta” wiąże się też ciekawostka czysto technicznej natury. Otóż miniserial Dziewońskiego jest pierwszą polską produkcją, zrealizowaną metodą elektronicznego zapisu obrazu. Polega ona na tym, że rejestracja odbywa się wprost na taśmę magnetyczną, bez pośrednictwa taśmy filmowej.

Bezrobotny niespodziewanie dostaje się do warszawskiej śmietanki towarzyskiej i robi polityczną karierę.