Historia młodego chłopaka, który pod koniec II wojny światowej zostaje przesiedlony wraz z rodziną ze Lwowa do Krakowa, gdzie podejmuje przerwaną edukację w gimnazjum. Przechodząc jednocześnie okres buntu, zmuszony jest odnaleźć się w nowej rzeczywistości.

Kasiarze otrzymują zadanie zdobycia złota z nazistowskiego banku.

Adaptacja powieści Jerzego Stefana Stawińskiego pt. „13 dni z życia emeryta. Dziennik Adama Bzowskiego”. Książka będąca – zdaniem krytyki – „próbą stworzenia Piszczyka na emeryturze”, ukazuje modelowe losy polskiego inteligenta (urodzonego zresztą grubo przed wojną) i jego przodków. Dzieje tych ostatnich poprzez ruch endecki i legiony Piłsudskiego sięgają aż do powstania styczniowego. Retrospekcje mieszają się u Stawińskiego z teraźniejszością, czyli z grudniem 1979 roku, a dokładniej ze świętami Bożego Narodzenia. W serialu jest podobnie. Każdy z odcinków ukazuje jeden dzień z życia Bzowskiego – niegdyś cenionego planisty, teraz emeryta. Emerytura, jak wiadomo, sprzyja życiowym podsumowaniom; rachunkom sumienia; refleksjom, na które nie było czasu wcześniej. Także pan Adam zaczyna dostrzegać, że na świecie istnieje nie tylko praca, pogoń za karierą i dobrami materialnymi, lecz także rodzina obdarzona nieraz niezwykłą i barwną historią, czekającą na odkrycie i przypomnienie. Obserwuje życie z większym dystansem, z niepokojem przygląda się bliskim, goniącym za pieniędzmi i płacącym za to bardzo wysoką cenę. Częściej uczestniczy też w codziennej mitrędze, kolejkowych przepychankach i sprzeczkach. Dowiaduje się wielu ciekawych rzeczy o ludziach, których wydaje się znał całe lata. Wpada mu np. w ręce pamiętnik sąsiada – Żyda, zawierający m.in. dramatyczną relację o ucieczce mężczyzny wraz pięcioletnią córeczką z warszawskiego getta. Z „Pięcioma dniami z życia emeryta” wiąże się też ciekawostka czysto technicznej natury. Otóż miniserial Dziewońskiego jest pierwszą polską produkcją, zrealizowaną metodą elektronicznego zapisu obrazu. Polega ona na tym, że rejestracja odbywa się wprost na taśmę magnetyczną, bez pośrednictwa taśmy filmowej.

Biografia Hanki Ordonówny, która w okresie dwudziestolecia międzywojennego była gwiazdą kina i sceny.

Młode małżeństwo, dokonując zamiany mieszkania na większe, poznaje nowego sublokatora.

Film muzyczny zrealizowany na podstawie sztuki Michała Bałuckiego, popularnego polskiego dramaturga końca XIX wieku, którego dorobek zaliczany jest do żelaznego repertuaru polskich teatrów. Jego najbardziej znanymi sztukami są - obok "Klubu kawalerów"- "Dom otwarty" i "Grube ryby". Akcja filmu rozgrywa się w Krakowie, na początku XX wieku. Kilku miejscowych antyfeministów zaliczających się do lokalnej elity towarzyskiej zakłada Klub Kawalerów. Po pewnym czasie na łono klubu powraca także chwilowy odstępca, pan Piorunowicz. Porzucona przez niego żona Jadwiga przybywa do Krakowa, z miejsca zwracając uwagę klubowiczów. Właśnie w pogoni za piękną panią Piorunowiczową kawalerowie udają się do Krynicy. Tam dzięki energii i pomysłowości swatki Dziurdziulińskiej na ślubnym kobiercu staje aż sześć par - w ten sposób działalność Klubu Kawalerów zostaje zakończona.