Archibald, Serafin, Eryk i inni mieszkańcy Wiklinowej Zatoki wspólnie stawiają czoła zimowym zawieruchom.

Dzieje Polski na przestrzeni wieku ukazane na przykładzie historii jednej z poznańskich kamienic. Od czasów niemieckich, poprzez wydarzenia wojenne na współczesnych latach 80-tych kończąc. Zmieniający się wystrój elewacji budynku i jego okolic ukazuje zmiany, jakie zachodziły w społeczeństwie i w kraju.

Na polanie otoczonej pasmami krzewów i drzew stoi stary dom z kamienia. Ma uszkodzony dach i płot, nieczynną studnię. Przygląda mu się badawczo dwóch mężczyzn. Jeden z nich chwyta za kredę i na tle - niczym na przezroczystej tablicy - projektuje nowoczesne budownictwo. Drugi podchwytuje koncepcję i czyni niezbędne pomiary. Zadowoleni podają sobie ręce. Na teren wkraczają budowlańcy. Karczują wszystko wokół starego domu, ale ten nie daje się rozwalić ani łomem, ani mechanicznie. Wokół wyrastają już drapacze chmur, kiedy architekci zlecają podłożenie dynamitu pod stary dom. Po wysadzeniu nowe budynki wokół legły w gruzach, a stary dom stał dalej. Architekci wpadają na pomysł, by zamienić dom w skansen - wyspę przeszłości w samym środku nowego wspaniałego świata. Zbierają za to słowa uznania i odznaczenia.

Na białym i miękkim śniegu mijający dzień zostawia swoje ślady: maszerujących żołnierzy, jednonogiego kaleki, kota, roweru, pana z psem, upadających na śnieg dzieci. Idziemy śladem pary zmierzającej do restauracji. Z lotu ptaka obserwujemy odbicia butów kobiety i mężczyzny przy stoliku, obsługującego ich kelnera i śladów po kieliszkach na stole. Para wychodzi na parkiet, a ślady ich stóp wirujących w walcu tworzą mozaikę na kole. Wokół pary pojawiają się ślady butów zacieśniającego się kręgu napastników. Wszyscy wychodzą na śnieg i tam powstaje chaotyczna plątanina śladów butów i odbić upadających ciał. Wokół śladów bójki i ofiar zakreślają linię koła motocykla. Nad ranem po śniegu przejeżdża mleczarz, zostawia ślad butów, wózka i butelek mleka pod drzwiami.