Williamsburg to "film-pamiętnik" awangardowej legendy Jonasa Mekasa, który dokumentował swoje sąsiedztwo i jego mieszkańców w latach 1948-1951, zawiera także materiały z lat 70. Znalazły się w nim pierwsze nakręcone fragmenty, które Mekas nakręcił krótko po przyjeździe do Stanów Zjednoczonych. Nie ma tu wielkiej narracji, tylko ulotna poezja zwyczajnych ludzi uchwyconych w ich codziennym życiu.

Po śmierci Johna F. Kennedy'ego, Jackie chciała podarować dzieciom coś, co odciągnie ich uwagę. Kupiła im kamerę filmową i poprosiła Jonasa Mekasa aby był ich nauczycielem. Pod koniec lat 60. i na początku 70. Mekas spędził kilka letnich wakacji z rodziną Kennedych. Kino stało się elementem ich przyjaźni. Ujęcia z tego filmu zostały w większości zrealizowane w domu Andy'ego Warhola, który wypożyczył im swoją rezydencję. Niezwykłe spojrzenie na rodzinę oczami dokumentalisty.

"To nie jest film dokumentalny!"– obwieszcza przekornie jedna z plansz, które pojawiają się w tym dzienniku filmowym, obejmującym lata 1969-1984. A następnie widzimy kolejną: "To film polityczny". Jonas Mekas, nie rozstając się z kamerą 16 mm, przez lata kontynuuje swój tytaniczny, utopijny projekt, którego fundament stanowi sprzeciw wobec upływu czasu i uznanie taśmy za remedium dla zawodnej pamięci i poczucia ciągłej utraty. W filmie "Stoi na pustyni…" zawarł 123 krótkich scen – to bezpretensjonalna pochwała kruchego życia, przeszłości, którą nosimy w sobie, dialektyka miejskiego zgiełku i ciszy na łonie natury. "Nic spektakularnego, nieistotna celebracja tego, co już minęło" – jak stwierdza z typową dla siebie pokorą sam reżyser. Ale także w jego przypadku, zgodnie z duchem czasów, to, co prywatne, jest też polityczne. Osobisty dziennik staje się więc manifestem opowiadającym się za kinem (ale i życiem) empatycznym, czułym wobec otoczenia, uważnym i niedającym się zamknąć w gatunkowych szufladkach.

Kino jak improwizacja jazzowa – swobodne, śmiałe i nieoczywiste. Na pięciu filmowych rolkach, obejmujących lata 1949-1963, reżyser rekonstruuje bezpowrotnie utracony czas – czas młodości naznaczonej poczuciem wykorzenienia i kryzysem tożsamości, ale i stojącej pod znakiem pierwszych prób twórczych. Niedługo po dotarciu do Stanów Zjednoczonych Mekas rozpoczyna swoje miejskie peregrynacje z kamerą 16 mm. Nie rozstając się z nią, oswaja obcy świat, w którym szuka miejsca dla siebie, i kadr po kadrze buduje swój własny Williamsburg i Manhattan. To miasto neonów, politycznych protestów, zapomnianych dzielnic, anonimowego tłumu i wędrówek bez celu. Z tych eskapad XX-wiecznego "flâneura" po latach wyłoni się osobista, polifoniczna mapa Nowego Jorku, kreślona w równym stopniu za pomocą ujęć robotników i ikon kultury (zobaczymy m.in. fotografa Roberta Franka czy poetę Franka O’Harę), osób bliskich i przypadkowych przechodniów, emigrantów i Amerykanów. Przez ten labirynt wspomnień, osobistą topografię, cały czas prowadzi nas melancholijny komentarz reżysera. Ale "Lost Lost Lost" to nie tylko kronika życia miejskiego. Taśma filmowa okazuje się tu mieć moc ocalającą. Obraz chroni przed uporczywym wyobcowaniem i porządkując przeszłość w kadrach, staje się schronieniem twórcy na wygnaniu. "Lost Lost Lost – tytuł filmu, który wraz z bratem chcieliśmy nakręcić już w 1949 roku – oddaje nasz stan ducha z tamtych lat, stan ludzi bez domu, którzy utracili swoją ojczyznę i wciąż nie mają tej drugiej. To zapis naszej rozpaczy, ale i początek nowego życia".