"Śmierć ma dla wszystkich spojrzenie" - pisze włoski poeta Cesare Pavese, którego Chilijczyk z Chiloé, José Luis Torres Leiva, bierze na sztandary i opatruje swój nowy film-elegię tytułem jego wiersza. Pokazuje parę kochanek, z których jedna (Julieta Figueroa) właśnie umiera na śmiertelną chorobę, odmawiając poddania się leczeniu. Przez załzawione oczy widać tu czyściej - i miłość, i świat. Reżyser buduje tę historię z epizodów, powolnych zatrzymań, kiedy druzgocąca świadomość utraty powinna co najmniej wytrącić jego bohaterki z równowagi. Nie zawsze się tak dzieje - czasami myśl o końcu odsyła do wspomnień czy wyobrażeń, które wizualizują się na ekranie i oddalają nas coraz bardziej od rzeczywistości, jakby snucie opowieści było lekiem na całe zło. Leiva tworzy zmysłowe, poetyckie kino celebracji ostatnich chwil, osadzone w znanej z jego poprzednich filmów formule narracyjnej, gdzie milczenie z pewnością jest złotem.

Leiva wraca na Chiloé. Tym razem w fabularyzowanym dokumencie wysyła na wyspę reżysera i aktora Ignacio Agüero, który szuka naturszczyków do swojego nowego filmu o mezaliansie, do którego doszło tu - jak słyszał - w przeszłości. Czy młodzi kochankowie naprawdę istnieli, czy faktycznie uciekli z wyspy? Śledztwo brnie ku trudnemu do przewidzenia rozwiązaniu, a w rozmowach z mieszkańcami okolicznych miasteczek ujawniają się echa rasizmu. Metysi i biali, brutalność i szaleństwo... Wyspa głęboko skrywa swoje tajemnice.

Trzy historie. Trzy momenty, w których osoby niewidome i głuche wymieniają się i dzielą doświadczeniami, wspomnieniami i wrażeniami dotyczącymi światła, ciemności, ciszy i dźwięków otaczającego ich świata.

Grupa pracujących kobiet postanawia zrobić sobie dzień wolny na plaży. To mała chwila szczęścia w wyalienowanym świecie.