Alina, uwięziona w Irpieniu podczas rosyjskiej inwazji, ucieka z jedną z ostatnich grup ewakuacyjnych. W pobliskiej wiosce spotyka rodziców i starają się żyć normalnie. Muszą jednak podjąć decyzję: zostać czy uciekać?

Zaskoczona wiadomością o ciąży para postanawia uwiecznić ten szczególny okres w ich życiu kamerą komórkową. Przekazywany sobie telefon podgląda ich codzienność, staje się świadkiem i prowokatorem pytań i wątpliwości.

W wyniku nawałnicy został uszkodzony most łączący świat żywych ze światem umarłych. W związku z tym, wiadomość o jej śmierci, dociera do Marii z opóźnieniem. Maria jak gdyby nic, wychodzi do pracy, ale ludzie wokół zaczynają ją lekceważyć. Widzą ją bliscy, dla innych staje się obojętna. Maria nie wie co zrobić, wraca do domu rodzinnego. Wraca do Matki, do miejsca, które opuściła za życia. Do domu Matki przywieziono już jej ciało. Zaczynają się tradycyjne obrzędy. Łapiduch oporządza ciało przed pochówkiem. Rodzina stara się nakłonić Marię, by zobaczyła ciało i się zidentyfikowała. To warunek konieczny, by dotarło do niej, że nie żyje. Pogodzenie się z tym faktem, ma jej oraz jej bliskim przynieść ulgę. Ale Maria buntuje się. Nie zgadza się na śmierć.