Film dokumentalny "Życia nie można zmarnować", to opowieść o dwóch polskich zakonnikach, zamordowanych w Peru w 1991 roku. Michał Tomaszek i Zbigniew Strzałkowski, franciszkanie konwentualni w chwili zabójstwa mieli 31 i 33 lata. Film pokazuje ich życie i działalność. Został zrealizowany przez ekipę TVP w peruwiańskich Andach i w Polsce. Ojciec Zbigniew Strzałkowski i ojciec Michał Tomaszek zostali zastrzeleni przez członków komunistycznej organizacji Świetlisty Szlak. Zostaną beatyfikowani 5 grudnia 2015 r. Będą pierwszymi polskich misjonarzami - męczennikami. W filmie widzowie zobaczą m. in. wypowiedzi ostatniego świadka porwania polskich zakonników - siostry zakonnej Berty Hernandez, a także Luisa Bambarena, emerytowanego biskupa, który zaprosił do Peru polskich zakonników również mieszkańców Pariacoto i polskich misjonarzy obecnie tam pracujących. W Polsce zostały nagrane rozmowy z rodzinami męczenników, w tym z mamą Zbigniewa Strzałkowskiego, która od wielu lat nie chciała się wypowiadać o tych dramatycznych wydarzeniach. Film mówi także o efektach pracy pierwszych polskich misjonarzy - męczenników. Przed kamerami wypowiadają się osoby, które zmieniły swoje życie pod wpływem polskich męczenników, m.in. o. Dariusz Mazurek, który po zamordowaniu zakonników postanowił wstąpić do zakonu i obecnie jest misjonarzem w Peru. Pomimo, że od śmierci o. Michała Tomaszka i o. Zbigniewa Strzałkowskiego minęły 24 lata, dzięki filmowi poznamy Peruwiańczków, którzy każdego dnia dziękują za pracę zamordowanych Polaków.

Historia Piotra Swenda, chłopaka z zespołem Downa, który w serialu "Klan" występuje w roli Maciusia. Od kilkunastu lat żyje w dwóch światach: rzeczywistym i serialowym. W Jego psychice przenikają się one, mieszają, nakładają na siebie i tworzą jeden, niepowtarzalny świat. Piotr nie potrafi odróżnić tego, co jest w jego życiu prawdziwe, a co jest elementem filmu, wymyślonym przez scenarzystę. Myśli, że jego serialowa dziewczyna może nią być również w jego osobistym życiu. Śmierć serialowego ojca staje się dla Maćka prawdziwym dramatem, który wymaga korekty w realnym świecie chłopaka. Z drugiej strony film ma pokazać, że osoba z chorobą Downa może uczyć się, bawić, kochać, realizować swoje marzenia, przeżywać emocje. Autorka filmu, Alina Mrowińska, towarzyszy Piotrowi z kamerą na planie serialu oraz w życiu prywatnym. Chce jak najgłębiej wejść w jego osobisty, a nawet intymny świat. Poznamy pasje Piotra. Zobaczymy, jak gra na pianinie, śpiewa, występuje w teatrze, maluje, ale też zmaga się ze swoimi słabościami. Będziemy z nim w jego domu, szkole, podczas spotkań z kolegami i siostrami. Powszechnie uważa się, że osoba z zespołem Downa nie jest w stanie rozwijać się i samodzielnie funkcjonować. Że niewiele rozumie, mało czuje. Widzowie będą mogli sami osądzić ile w tym jest prawdy.

Patrząc na piękną, smukłą Magdę Prokopowicz, nikt nie pomyślałby, że przez kilka lat walczyła ze śmiertelną chorobą, która ją straszliwie okaleczyła. Wszystko wskazuje na to, że tę walkę wygrała, chociaż pewności nie będzie miała nigdy. Magda bardzo wcześnie musiała oswoić się ze śmiercią. Jej rodzice zmarli na raka: ojciec - gdy miała 14 lat, a matka, gdy Magda była osiemnastolatką. Ona sama była więc w grupie podwyższonego ryzyka, mogła spodziewać się, że i jej los nie oszczędzi takich doświadczeń. Gdy poznała Bartka Prokopowicza, znanego operatora i swojego przyszłego męża, oboje zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia i szybko zdecydowali się na ślub. Wiedzieli, że chcą być ze sobą na dobre i na złe, "dopóki śmierć ich nie rozłączy". Chmury zawisły nad ich szczęściem, gdy Magda miała 27 lat. Pewnego dnia wyczuła guzek w piersi. Diagnoza brzmiała jak wyrok: obustronny złośliwy rak piersi. Dla Bartka było oczywiste, że będzie przy niej trwał, wspierał ją, że nie przestanie jej kochać. A właśnie wtedy szczególnie go potrzebowała. Początkowo, pamiętając wieloletnie cierpienia matki, którą pokonał rak piersi, Magda nie chciała poddawać się tradycyjnej kuracji, nie wierzyła w jej efekty. Próbowała medycyny niekonwencjonalnej. Lekarze namawiali ją jednak na poddanie się obustronnej mastektomii, ostrzegając, że inaczej nie będzie dla niej żadnego ratunku. Gdy okazało się, że jest w ciąży, namawiali ją na jej usunięcie. Magda jednak zdecydowała się urodzić, a w utrzymaniu ciąży bardzo pomógł jej onkolog, dr Jerzy Giermek. Ze względu na dziecko zrezygnowała jednak z eksperymentów, zgodziła się na operację. Była w trzecim miesiącu ciąży, kiedy usunięto jej obie piersi. Bardzo to przeżyła: do tej pory trudno jej o tym mówić, choć jej mąż zapewnia, że nie wpłynęło to w żaden sposób na jego uczucie do niej i ze sposobu, w jaki wypowiada te słowa, widać, że nie jest to tylko pusta deklaracja. Później była półroczna chemioterapia, podczas której Magdzie wypadły piękne, gęste włosy, stanowiące jeden z jej atutów. Przyszła mama wstydziła się swej łysej głowy, właściwie na cały czas kuracji odcięła się od świata. Dwa tygodnie po jej zakończeniu na świat przyszedł mały Leonek, oczko w głowie rodziców, którzy - świadomi, jak cenny jest wspólnie spędzony czas - starają się ani na chwilę nie rozstawać ze sobą i z nim. Żona i dziecko jeżdżą więc z Bartkiem na plany filmowe kolejnych produkcji, przy których jest on operatorem, nawet za granicę. Rok temu Magda dowiedziała się, że ma przerzuty do wątroby i kości. Ale i wtedy nie załamała się. Oboje wiedzieli, że zwycięstwo nad rakiem zależy w dużym stopniu od determinacji pacjenta, jego woli życia. A tego Magdzie nie brakowało. I zmiany chorobowe ustąpiły. Od tamtej pory stan zdrowia Magdy się poprawia. Jeszcze nosi różne peruki, ale już odrastają jej włosy, przybyło sił. Dziewczyna szykuje się do zabiegu rekonstrukcji piersi i marzy, żeby znów założyć suknię bez ramiączek, w której brała ślub. Oswoiła raka, teraz uczy innych, jak się go nie bać: koresponduje z wieloma chorymi, udziela wywiadów. Razem z Bartkiem buduje dom na wsi. Wierzy, że spędzą tam jeszcze wiele szczęśliwych lat.

Film Rafała Tichego poświęcony pierwszym 30 latom życia Chrystusa. Jest to okres, na temat którego Ewangeliści ograniczają się w swoich opisach jedynie do przedstawienia scen Zwiastowania, Narodzin oraz Ofiarowania i Odnalezienia Zbawiciela w Świątyni. Od samego początku chrześcijaństwa owe 30 lat ukrytego życia Mesjasza budziło ciekawość, rozpalało wyobraźnię, stanowiło przedmiot sporów i domysłów. W filmie opowiadamy, co na temat ukrytego życia Jezusa możemy wiedzieć pewnego, co prawdopodobnego, a czego nie dowiemy się nigdy. Czy rzeczywiście Ewangeliści nie dają nam na ten temat żadnych wskazówek? Czy apokryfy kryją jakąś prawdę o tym okresie życia Zbawiciela? Co biblistyka i archeologia mówią nam o Jego życiu rodzinnym, o relacjach z Matką, a zwłaszcza z prawie nieobecnym na stronach Ewangelii Józefem? 

Film dokumentalny w reżyserii Katarzyny Kościelak. Autorzy "Rozmów przy stole" pokazali, jak wyglądała i się rozwijała kuchnia polska po II wojnie światowej.

Film opowiada o młodych ludziach, którzy postanowili wkroczyć w dorosłe życie w sposób tradycyjny i elegancki, czerpiąc wzorce z europejskich obyczajów. Wielu debiutantów to emigranci polskiego pochodzenia, o arystokratycznych nazwiskach. Czują się oni w obowiązku, by kontynuować wartości i tradycje mocno zakorzenione w ich rodzinach. Młodzi emigranci odczuwają bliski związek z ojczyzną i czują się współodpowiedzialni za jej los.

Brak pracy i jakichkolwiek rozrywek. Z taką rzeczywistością muszą mierzyć się na co dzień młodzi mieszkańcy Braniewa, miasteczka w województwie warmińsko-mazurskim, położonego kilka kilometrów od granicy. "To kara mieszkać tutaj" - skarżą się. Największym problemem jest wysoki poziom bezrobocia. Bohaterowie dokumentu radzą sobie jak mogą: ktoś wstaje o 4 rano, by dojechać do pracy do Elbląga, inny sprzedaje na rynku zebrane przez siebie jagody. Nie brakuje im jednak gorzkiego poczucia humoru ("narkotyki są drogie, więc pijemy alkohol") i odwagi, by snuć marzenia. O własnym salonie tatuażu, pracy w domu kultury. O godności, możliwości wyboru, ale i zwykłych z pozoru sprawach, takich jak wyprowadzenie się od rodziców czy założenie rodziny.