Zgadzam się w stu procentach. To, co wydobył z "Wiele hałasu o nic" zasługuje na absolutny podziw i szacunek... Sztuka jest, bądź co bądź, dość przewidywalna, choć znakomicie poprowadzona pod względem językowym - ile bym dała, żeby władać dowcipem i ironią tak biegle, jak bohaterowie szekspirowscy! Kenneth zaś, oprócz całego bogactwa słowa, odnalazł w tej komedii coś, czego nie wychwyciłam czytając ją parę lat temu. Mistrzostwo.