Historie ludzi, którzy przyjeżdżają do Warszawy w celach zarówno prywatnych, jak i zawodowych.

Francuz Jacky Challot był w latach 80. przykładnym pracownikiem urzędu pracy. Jako dwudziestoparoletni młodzieniec podjął decyzję, że będzie wspierać polską "Solidarność" i zgłosił się do biura związkowego w Paryżu. Uznał, że warto pomóc temu uciśnionemu narodowi zza żelaznej kurtyny, który urzekł go tak silną wolą odzyskania wolności. Challot uczestniczył w I zjeździe Solidarności jako przedstawiciel francuskich związków zawodowych, a po wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego poprowadził manifestację pod ambasadą polską w Paryżu. Dzięki swojemu niepozornemu wyglądowi Jacky był wykorzystywany do nietypowych zadań. Kiedy w 1984 roku przewoził do Polski tajne materiały (powielacze offsetowe, nadajniki radiowe, zakazane publikacje paryskiej "Kultury") w ciężarówce udającej chłodnię, został zdemaskowany i wsadzony do szczecińskiego więzienia. Wtedy Challot stał się bohaterem, trafił na pierwsze strony gazet, a zwolnienia go z aresztu domagały się znane postaci francuskiej kultury, między innymi Simone Signoret czy Gérard Depardieu. Dokument "Jacky od zadań specjalnych" jest sentymentalną podróżą bohatera do tamtych ważnych miejsc i historycznych czasów. Jest opowieścią o tym, że jeden mały człowiek może z powodzeniem zmieniać cały świat. Bohater filmu, Jacky Challot wraca do Polski, aby odwiedzić miejsca, w których pracował. Jedzie nawet do więzienia, w którym odsiadywał swoją karę (dwa lata więzienia ostatecznie zamieniono na karę grzywny). Film zawiera również wypowiedzi na temat Challota zebrane od współpracowników z Solidarności, działaczy francuskich związków zawodowych, adwokatów, publicystów i innych ludzi, którzy mieli z nim kontakt w tamtych czasach.  

Film ma charakter liryczno-dokumentalnej opowieści, historii niezwykle twórczego życia bohatera, który niestety, nie jest już wśród nas obecny. Bronisław Kamiński-Durocher był polskim i francuskim poetą, tłumaczem poezji i paryskim wydawcą, laureatem dwóch nagród literackich Akademii Francuskiej. Obecnie - pośmiertnie - kandyduje do nagrody "Prix Europe". Urodził się 4 maja 1919 roku w rodzinie żydowsko-polskiej w Krakowie. Tam też debiutował w roku 1937 tomikiem poezji pt. "Przeciw". W rok później ukazuje się kolejny tom poezji pt. "Pieśń barbarzyńcy". Początkowo związany był z ugrupowa-niami lewicowymi i Awangardą Krakowską. Był wychowankiem Szkoły oo. Pijarów. Tuż po wybuchu wojny dostaje się do obozu koncentracyjnego Mauthausen-Gusen. Po wyzwoleniu wyjeżdża do Paryża, aczkolwiek planował wędrówkę do Ameryki Po-łudniowej, gdyż znał język hiszpański. Paryż zatrzymuje Bronisława na stałe. Zaczyna pisać i publikować po francusku. Już w roku 1949 wychodzi pierwszy tom jego poezji w języku francuskim pt. "Droga kolorów", który został bardzo życzliwie przyjęty przez paryskie środowisko literackie i recenzentów. Nieco później, wraz z kilkoma paryskimi poetami zakłada czasopismo poetyckie i wydawnictwo: "Caracteres". Po październiku 1956 roku Kamiński przyjeżdża do Polski na zaproszenie jednego ze swoich pierwszych redaktorów - Karola Kuryluka, który wtedy został ministrem kultury, a przed samą wojną redagował we Lwowie słynne pismo: "Sygnały". Niestety, pech chciał, iż Karol Kuryluk przestał być ministrem z chwilą przyjazdu do Warszawy Bronka Kamińskiego z Paryża. Zabierają mu paszport francuski i skazują na pozostanie w kraju. Początkowo próbuje tłumaczyć z języka francuskiego, wydaje kontrowersyjną książkę: "Rozmowy z czasem" oraz przekłady poezji afrykańskiej. Jednakże zniechęcony brakiem przychylności polskiego środowiska literackiego powraca po sześciu latach z małymi przygodami do Francji - swojej przybranej ojczyzny. Nad Sekwaną powraca z niezwykłą energią do działalności wydawniczej i pisarskiej. W Dzielnicy Łacińskiej zakłada małe, skromne wydawnictwo pod dawną nazwą: "Caracteres". W latach siedemdziesiątych publikuje w nim blisko 100 tytułów rocznie - autorstwa wielu autorów francuskich i obcych. Wydał tam iędzy innymi we własnym przekładzie francuskim antologię współczesnej poezji polskiej, zawierającą utwory 200 poetów. Zmarł po ciężkiej chorobie 9 lipca 1996 roku w Paryżu pełen twórczych planów, ale jednocześnie nieco zgorzkniały, nierozumiejący do końca tego, co dzieje się obecnie w Polsce, choć serdecznie tęskniący za Polską, za Krakowem, gdzie pozostała jego młodość "górna i chmurna", niezwykle wojownicza. Na własne życzenie został pochowany na Górze Oliwnej w Jerozolimie. Pozostawił żonę, również poetkę - Nicole Gdalia i dwóch dorosłych już synów - Dawida i Jeremiasza.