Ktoś umiera, żeby mógł żyć ktoś inny - tak w kilku słowach można streścić przesłanie przejmującego dokumentu Tadeusza Króla poświęconego transplantologii. Dokument jest zapisem intymnych rozmów z osobami po przeszczepie. Z ludźmi, którzy ani na chwilę nie przestają myśleć o swoich wybawcach. Wielu z nich uznaje dzień przeszczepu za najważniejszy w życiu. Bohaterowie nie potrafią mówić o swoich przeżyciach bez emocji. Nie są w stanie ubrać w słowa tego, co czują i jak bardzo są wdzięczni losowi. W filmie pojawiają się również pełne bólu i tęsknoty głosy rodzin dawców. Zrozpaczonych żon, mężów, matek i ojców opowiadających o konsekwencjach podjęcia najtrudniejszej decyzji w życiu. Pociechą jest dla nich jednak świadomość, że jakaś część bliskiego żyje w ciele innego człowieka. Jedno życie dobiegło końca, by inne mogło toczyć się dalej. Każdy przeszczep to z jednej strony tragedia i rozpacz. Z drugiej - ogromna radość i nadzieja. Bohaterowie filmu Tadeusza Króla to ludzie wielkiego serca, dla których mimo wielu trudów i przeciwności życie jest największą wartością.

W lecie 1946 roku powstał we Włoszech film fabularny pt. "Wielka droga". Główne role zagrali: Irena R. Anders, występująca wówczas jako Renata Bogdańska i Albin Ossowski. Film opowiadał historię trudnej, wojennej miłości pary młodych ludzi, których wydarzenia na przemian to rozdzielały, to znów łączyły. Przy produkcji tego obrazu korzystano z największych ówczesnych studiów filmowych - Cinecitta w Rzymie. Cel produkcji był jasny: łączący sceny studyjne i przekazy dokumentalne film miał utrwalić pamięć o tragicznych i bohaterskich losach Polaków, którzy przez łagry i Bliski Wschód dotarli do Włoch i walczyli u boku wojsk sprzymierzonych z hitlerowcami. "Wielka droga" nigdy nie doczekała się premiery kinowej w Polsce, film wyemitowała TVP dopiero w maju 1995 r. Jego wymowa była jasna: "Wielka droga" Polaków nie skończyła się na Zachodzie, czeka ich jeszcze w przyszłości powrót do ojczyzny, ale aby do niej wrócić, przyjdzie im, być może, jeszcze walczyć. I oto po 57 latach od chwili powstania tego filmu jego dwoje głównych bohaterów spotyka się ponownie, aby w roku 2003 zobaczyć go jeszcze raz. W ten sposób dokument Marii Dłużewskiej zyskuje dodatkową przestrzeń czasową, a właściwie trzy dodatkowe przestrzenie: poza scenami ze współczesnego Londynu widzowie mają możliwość poznać wcześniejsze, prywatne losy Ireny Anders i Albina Ossowskiego. Oboje wspominają okoliczności powstawania "Wielkiej drogi", łącząc te wspomnienia z opowieściami o swych osobistych dziejach. Losy Albina Ossowskiego dopełniają polską historię pokolenia wojny: walka w podziemiu w Warszawie, pobyt w Auschwitz i Buchenwaldzie, wyzwolenie obozu przez Amerykanów, pielgrzymka do 2 Korpusu. Irena Anders wspomina swoją drogę z armią gen. Andersa, a także okoliczności powstania "Czerwonych maków na Monte Cassino". Teraz, po wielu latach, tamte wydarzenia należą już do przeszłości, ale wciąż potrafią wywołać na twarzach nostalgiczny uśmiech i łzy wzruszenia.

Grupa więźniów oflagu przygotowuje się do ucieczki.

Film dokumentalny złożony z prywatnych fotografii odebranych więźniom obozu Auschwitz-Birkenau. Autorzy budują z nich pełną beztroski, ale i narastającego napięcia opowieść o końcu lat 30., ostatnich dniach poprzedzających wybuch wojny.