Kolumna Zygmunta III Wazy została zbudowana w latach 1643-44. Stała się pierwszą kolumną osoby świeckiej w nowożytnej Europie. Monument był niemym świadkiem burzliwej historii Polski. Odnawiano ją m.in. po okresie potopu szwedzkiego. W 1944 roku kolumnę zniszczyli Niemcy. W 1948-49 pomnik został zrekonstruowany.

Piękny i przejmujący film. Portret trzech kobiet w różnym wieku. Wszystkie są szwaczkami w jednym zakładzie włókienniczym w Łodzi. Najmłodsza, Urszula, ma około dwudziestu lat, starsza, Helena, trzydziestu, a najstarsza, Genowefa, ma 44 lata. Gryczełowska na przykładzie tych trzech bohaterek przedstawia schemat życia łódzkiej szwaczki. Urszula pracuje w trybie trzyzmianowym, co trudno jej pogodzić z nauką w technikum. Chce skończyć studia. Marzy o założeniu rodziny i pięknym mieszkaniu. Jest ciężko, ale wszystko jest jeszcze możliwe. Opowiada przed kamerą bez skrępowania, starannie czesząc włosy i nakładając makijaż. Helena nie mówi nic do kamery. Aparat rejestruje sceny z jej życia. W rwącym potoku codzienności prawie nie ma chwili wytchnienia: odprowadza synka do szkoły, potem pędem do pracy, z pracy po zakupy i wreszcie do biednego mieszkania w odrapanej kamienicy. Tu chwila odpoczynku, w kuchni, z trójką dzieci przy wspólnym posiłku. Zwierzenia najstarszej bohaterki filmu, Genowefy, płyną zza kadru. Wiele w nich goryczy i zniechęcenia. W pierwszej scenie, w której się pojawia, kamera rejestruje jej wizytę u lekarza. Zdrowie tej wciąż młodej kobiety podkopała wyniszczająca praca na huczących halach, pośród maszyn tkackich. W takich samym warunkach pracują młodsze bohaterki filmu. Nic nie wskazuje, aby ich los miał się potoczyć innym torem, niż Genowefy. A ta ma nadzieję, że przynajmniej jej córki zdobędą wykształcenie i nie podzielą losu matki. Gryczełowska stworzyła przejmujący obraz życia łódzkich tkaczek w początkach gierkowskiej dekady sukcesu.

​Siedziba kabaretu "Szpak" mieściła się w kawiarni warszawskiego hotelu "Bristol". Niewiele osób mogło obserwować jego występy na żywo i większość repertuaru była transmitowana w Polskim Radio. Ludwik Perski jako pierwszy wpada na pomysł, żeby utrwalić na taśmie gwiazdy variétés ze stolicy, które dają popis swoich umiejętności. Dopiero w 1966 roku, powstały dwa kolejne specjalnie przygotowane programy na potrzeby Telewizji Polskiej, ukazujące artystów z tego kabaretu.

Film przedstawiający opowieść o Ołtarzu Wita Stwosza, który to podczas II Wojny Światowej został zrabowany z kościoła Mariackiego i wywieziony przez hitlerowców do podziemi zamku w Norymberdze, gdzie przebywał w wilgotnych piwnicach, zaatakowany przez owady. Do Polski powrócił w 1946 roku, a oddany został ponownie do kościoła, po gruntownej konserwacji w 1957 roku.