Bracia Klitschko by wjebał z Władkiem wygrałby przed czasem a z Vitalim wysoko na punkty lub przez ciezkie ko

Trochę o nim.MikeTyson (właść. Michael Gerald Tyson), ur. 30 czerwca 1966 roku w Nowym Jorku. Mistrz Świata Wagi Ciężkiej w latach 1986-90 i 1996. Najmłodszy Mistrz Świata Wagi Ciężkiej w historii boksu zawodowego(20 lat i cztery miesiące). Jeden z najbardziej brutalnie walczących bokserów, zasłyną ze skandalicznego zachowania na ringu i po za nim. Mimo skromnych warunków fizycznych, posiadający jeden z najsilniejszych ciosów w historii boksu, przez co większość walk kończył przed czasem. Mike Tyson to także niespotykana jak na wagę ciężką, dynamika i szybkość.

Przydomek ringowy: „Iron Mike”
Warunki fizyczne: wzrost - 178 cm, zasięg ramion - 180 cm, waga: 96 kg - 109 kg
Bilans: 58 walk, wygranych 50(44 KO), przegranych 6( 5 KO), remisów 0, no contess 2
Trenerzy: Cus D'Amato, Kevin Roney, Aaron Snowell, Richie Giachetti, Jay Bright, Tommy Brooks, Ronnie Shields, Freddy Roach, Jeff Fenech.
Wykaz walk

Trudne początki
Mike wychowywał na Brooklynie w dzielnicy Nowego Jorku. Od najmłodszych lat miał problemy z prawem. Wynikało to między innymi z trudnej sytuacji rodzinnej i materialnej. Mike i jego rodzeństwo(miał brata i siostrę) wychowywali się bez ojca w dzielnicy o wysokiej przestępczości. W wieku 13 lat, po jednym z rozbojów, Mike Tyson trafił do szkoły z poprawczakiem. Tam właśnie wypatrzył go niejaki Deshawn Stewart, były bokser, który to poznał go z trenerem Teddy'm Atlasem. Ostatecznie jednak Mike trafił w ręce trenera, i jak się później okazało opiekuna - Cusa D'Amato, który to nauczył krnąbrnego Mike'a boksu, i przyjął pod własny dach. Był to znakomity trener, który trenował wcześniej mistrzów; Rocky'ego Graziano, Floyda Pattersona i Jose Torresa. W ten sposób młody Tyson zaczął ciężkie treningi pod okiem znakomitego fachowca. Gdy Tyson miał 16 lat zmarła jago matka.

Tyson, jako amator zdobył złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich Juniorów w 1982 roku. Po tym jak, nie udało mu się dostać na Igrzyska Olimpijskie w Los Angeles(przez niesprawiedliwe decyzje sędziów), przeszedł na zawodowstwo.

Przejście na zawodowstwo
Jego debiut zawodowy nastąpił 6 marca 1985 r. w Nowym Jorku. Przeciwnikiem Tysona był Hector Mercedes, który to już pierwszej rundzie został znokautowany. Mike szedł jak burza wygrywając kolejnych 26 walk(w tym 24 przed czasem). W 1985 roku Tyson dostał wyróżnienie magazynu The Ring, jako największy prospekt roku. Tyson walczył niezwykle efektownie i brutalnie, większość jego rywali padało w dwóch pierwszych rundach. W 1986 roku pokonał m.in Marvisa Fraziera(syna legendarnego Joe Fraziera), Jose Ribalta oraz Alfonso Ratliffa. Faktem też było to, że trudno było znaleźć w owym okresie dobrych bokserów, którzy zechcieli by walczyć z groźnym Tysonem. Jednak po wielu znakomitych walkach musiał w końcu dostać szanse walki o mistrzostwo. I tak się stało!

Tyson najmłodszym mistrzem
22 Listopada 1986 roku doszło do pojedynku z ówczesnym Mistrzem Świata Wagi Ciężkiej organizacji WBC - Trevorem Berbickem. Mike Tyson do tej walki podchodził rekordem (27-0, 25 KO). Tyson wręcz ośmieszył mistrza świata nokautując go w 2 rundzie! Scena, jak Berbick przewraca się za każdym razem gdy próbuje powstać obiegła cały świat, i stała się symbolem narodzenia się nowego wielkiego mistrza wagi ciężkiej - Mike'a Tysona, który został również najmłodszym w historii boksu zawodowego mistrzem świata wagi ciężkiej (20 lat i 4 miesiące). Niestety nie doczekał tej walki, trener i opiekun Tysona, Cus D’Amato, który zmarł w listopadzie 1985 r. Wielu twierdzi, że jego śmierć była genezą późniejszych problemów Mike'a i tego, że ponownie zszedł na złą drogę w swoim życiu.

Era Tysona
W marcu 1987 r. Tyson dołożył pas WBA, pokonując zdecydowanie na punkty Jamesa Smitha. Następnie znokautował w 6 rundzie byłego mistrza Pinklona Thomasa. 1 sierpnia 1987 roku, Tyson miał szansę zostać niekwestionowanym mistrzem świata wagi ciężkiej. Zmierzył się z Tonym Tuckerem, posiadaczem pasa IBF. Co prawda nie była to łatwa przeprawa, ale "Żelazny Mike" wygrał jednogłośnie na punkty. Już w październiku tego samego roku doszło do walki z Tyrellem Biggsem. Walka była z podtekstami, bo to właśnie Biggs, zamiast Tysona pojechał na Olimpiadę, gdzie zdobył złoto. Tyson nie ukrywał szczerej nienawiści do Biggsa, szczególnie, że ten przed walką powtarzał, że z łatwością pokona Tysona, i to, że to on pojechał na Igrzyska, a nie Tyson, było słuszne i sprawiedliwe. Bigss był niepokonany w 15 walkach i twierdzono, że jest wstanie powstrzymać mistrza. Jednak ring wszystko zweryfikował. Tyson miał przewagę pod każdym względem, pastwił się nad rozbitym Biggsem, ostatecznie kończąc pojedynek w 7 rundzie.

Tyson nokautuje wielkich mistrzów
W 1988 r. Tyson sześciokrotnie bronił tytułu, między innymi ze słynnym Larrym Holmesem. Holmes, wabiony blisko 3 milionami dolarów, powrócił na ring po dwuletniej przerwie, aby zmierzyć się z nowym wielkim mistrzem. 39-letni Holmes, nie był już tak szybki jak dawniej. Starał się trzymać na dystans Tysona swoim słynnym lewym prostym, ale na dynamikę i siłę Tysona to było za mało. Były mistrz odpierał ataki do czwartej rundy, w której Tyson trafił mocnym prawym Holmesa, a ten był po raz pierwszy liczony. Gdy powstał, Tyson zasypał go gradem potężnych ciosów i ciężko znokautował. Jak się okazało, to była jedyna porażka Larry'ego Holmesa przed czasem w jego karierze.

Mike Tyson tego roku zmierzył się też z innym znakomitym czempionem, młodszym bratem Leona Spinksa - Michaelem. Michael Spinks był niepokonany na zawodowym ringu, za nim przeszedł do wagi ciężkiej był niekwestionowanym mistrzem w wadze półciężkiej. Po przejściu do wagi ciężkiej zdobył pas IBF pokonując Larry'ego Holmesa. Po dwóch obronach, IBF odebrała mu tytuł, za odmowę walki z oficjalnym pretendentem. Jednak wielu nadal uważało Spinksa za mistrza wagi ciężkiej, i potyczka z Tysonem była nieunikniona. W czerwcu 1988 r., Tyson zdemolował Michaela Spinksa, nokautując go w 1 rundzie pojedynku. Najpierw po firmowym lewym sierpie Tysona Spinks był liczony, a chwilę później leżał po prawym. Pojedynek ten obserwował sam Muhammad Ali, który był gościem specjalnym na gali. Spinks po tej walce zakończył karierę.

Następnie Mike Tyson odprawił z kwitkiem dwóch kolejnych pretendentów, mocno bijącego Franka Bruno( 5 runda) i Carla Williamsa ( 1 runda).


Początek kłopotów Tysona

W życiu prywatnym Tysona też wiele się działo. Z pierwszą żoną aktorką Robin Givens, bokser ożenił się w 1988 roku. Rozwiedli się rok później. Zona oskarżyła go, że jest niezrównoważony psychicznie i, że go się boi. Mike brał również z tego powodu leki. Później, co dziwne, żaden psychiatra nie potwierdził obaw jego żony co do problemów psychicznych Mike'a. Znajomi Tysona twierdzili, że Robin Gives po ślubie stała się inną osobą i chodziło jej głównie o przejęcie kontroli nad pieniędzmi Tysona, co zresztą jej się udało, gdyż po rozwodzie uzyskała dużą część majątku Tysona.

Pierwsza porażka
Jednak w 1990 r. Tyson nieoczekiwanie przegrał z Jamesem "Busterem" Douglasem. Walka ta odbyła się w stolicy Japonii Tokio i miała być raczej pokazówką siły i umiejętności Tysona poza granicami USA, niż twardy starciem z solidnym pretendentem. Mało kto przypuszczał, że Douglas stworzy mistrzowi jakieś większe problemy, a tym bardziej, że wygra. Ale słabsza postawa Tysona nie był dziełem przypadku, bo już na sparingu w trakcie przygotowań położył do na deski Greg Page. Tyson od początku starcia miał problemy ze znalezieniem sposobu na "Bustera", poza tym wydawał się ospały i nie mający motywacji do walki. Tyson ustępował Douglasowi praktycznie przez cały pojedynek, jednak ciągle polował na jeden rozstrzygający cios. Wydawało się, że właśnie taki cios zadał w rundzie 8. Tyson zaskoczył Jamesa Bustera Douglasa swoim firmowym lewym podbródkowym, po którym ten padł na deski. Zdołał się podnieść na 9, a po chwili zabrzmiał gong, który prawdopodobnie uratował pretendenta przed nokautem Tysona. W czasie przerwy Douglas doszedł do siebie, a w dziesiątej rundzie tym razem on wstrząsną głową Tysona prawym podbródkowym. Po trafieniu Douglas poprawił serią lewy, prawy, lewy, i Tyson po raz pierwszy w swojej karierze runą deski. Być może udało by się mu podnieść na czas, gdyby nie stracił czasu na wkładanie sobie do ust ochraniacza. Ale tak się nie stało, i jedna z największych niespodzianek w historii boksu zawodowego stała się faktem. Mike Tyson stracił wszystkie swoje pasy, a jego czteroletnie panowanie w wadze ciężkiej skończyło się. Porażka ta miała również wymiar psychologiczny zarówno dla Tysona jak i jego rywali, bo to okazało się, że Mike Tyson nie jest niezniszczalną maszyną do nokautowania, a zwykłym człowiekiem, którego można pokonać.

Po stracie tytułów, Tyson chciał jak najszybciej odbudować swoją markę Żelaznego Mike'a. Cztery miesiące po porażce pokonał Mistrz Olimpijskiego w Wadze Ceiżkiej z 1984 roku Henry'ego Tilmana. Tilman padł jak z cięty po potęznym prawym sierpowym Mike'a, mimo, że cios trafił go w pozornie najbardziej odporne miejsce głowy, czoło. Następnie Iron Mike rozprawił się z solidnym Alexem Stewartem, również w pierwszej rundzie.

Kolejnym rywalem 19 marca 1991 r. był Donovan Ruddock, numer 2 w rankingach, uważany za bardzo groźnego pięściarza. W pierwsza z dwóch potyczek oby bokserów była bardzo emocjonująca, Ruddock nie wystraszy się byłego mistrza i przyjął walką z Tysonem, jednak w trzeciej rundzie po lewym sierpowym Mike'a leżał na deskach i gong uratował go zapewne przed nokautem. Pojedynek ostatecznie zakończył się w rundzie ósmej, kiedy to Tyson serią ciosów zamroczył rywala, a sędzia być może przedwcześnie przerwał walkę. Ruddock protestował mimo to uściskał się z Tysonem po walce, inaczej zareagowali jego fani, którzy wszczęli bójkę, a sędzia musiał być odprowadzana z asystą ochroniarzy.

Nieco ponad trzy miesiące później doszło do rewanżu oby pięściarzy, w którym Tyson wygrał na punkty.

Więzienie

Zaczęto szykować się się do walki Tysona z Holyfieldem o Mistrzostwo Świata, która miała się odbyć jesienią 1991 r. jednak nie doczekano się jej, gdyż stało się coś co zatrzymało wielką karierę Mike'a na parę lat. W lipcu 1991 r. Tyson został oskarżony o gwałt, a w listopadzie 1992 r. skazany na sześć lat więzienia. Za dobre sprawowanie wyszedł na wolność w 1995 r., w ten sposób stracił ponad trzy lata szczytowej formy. Tak długa rozłąka z boksem musiała dać się we znaki, Mike stracił nieco ze swojej szybkości, jednak siła ciosu została.

Powrót na ring

Pierwszym przeciwnikiem po wyjściu z więzienia był Peter McNeeley, z którym wygrał przez dyskwalifikację już w pierwszej rundzie (po dwóch nokdaunach do ringu wszedł trener McNeeleya). Następnie był Buster Mathis Jr, z którym Tyson rozprawił się w 3 rundzie przez nokaut. Następna walka z doświadczonym Frankiem Bruno, była już o mistrzostwo świata. Odbyła się 16 marca 1996 r. w Las Vegas i była rewanżem z 1989 r. Tyson w swoim stylu już w trzeciej rundzie zakończył pojedynek zdobywając tytuł Mistrza Świata organizacji WBC. Następnym przeciwnikiem Mike'a był Bruce Seldon, posiadacz pasa organizacji WBA. Tyson nie dał mu szans nokautując go w pierwszej rundzie!

Tyson vs Holyfield
W listopadzie 1996 r. doszło do pojedynku z Evanderem Holyfieldem. Tyson był jak zawsze zdecydowanym faworytem. Jednak walka miała inny przebieg niż zwykle. Mimo, że Tyson w pierwszych minutach walki rzucił się do ataku, to jednak Holyfield skutecznie się bronił od silnych ciosów, i co ważniejsze oddawał z nawiązką. Mike z rundy na rundę słabł. W 10 odsłonie przed nokautem uratował go gong , ale w 11 rundzie Holyfield dokończył to co zaczął w 10 i sędzia przerwał walkę obawiając ciężkiego nokautu na mistrzu. Tyson stracił tytuł mistrza świata. Jednak po takiej walce musiało dojść do rewanżu. I tak się stało!

Niespełna osiem miesięcy później tych dwóch bokserów ponownie stanęło na przeciw siebie w ringu. Tym razem Tyson już nie był faworytem. Od pierwszych rund przewagę uzyskał Evander Holyfield. Mike był sfrustrowany takim przebiegiem walki. W trzeciej rundzie zrobił coś czego jeszcze boks zawodowy nie widział. Mianowicie gdy był w klinczu ugryzł Evandera Holyfielda w ucho, a wręcz kawałek go odgryzł! Holyfield zaczął podskakiwać z bólu! Nie było innego wyjścia niż przerwanie walki i zdyskwalifikowanie Tysona. Nikt nie rozumiał dlaczego Mike zrobił coś takiego, cały świat bokserski był oburzony postawą Tysona, który tłumaczył swój czyn zdenerwowaniem z powodu sposobu walki Holyfielda, który jego zdaniem faulował głową. W każdym bądź razie w lipcu 1997 r. komisja sportowa stanu Nevada cofnęła mu licencję bokserską za ten incydent.

Mike co raz słabszy

Udało mu się wrócić na ring. Mimo, że już nie był tak dobry jak dawniej to jednak przyciągał widownię jak mało kto, a jego gaże za walkę były większe od tych, które otrzymywali ówcześni mistrzowie. W 1999 r. rywalami Tysona byli z Francois Botha(wygrana w 5 rundzie)oraz Orlin Norris. W walce z ty m drugim Tyson uderzył po gongu, a rywal już nie był w stanie kontynuować walki, werdykt brzmiał no contess, czyli „nierozstrzygniętą”. W 2000 r. jego przeciwnikami byli Julius Francis, z którym walczył w Anglii i którego pokonał w drugiej rundzie, oraz Lou Savarese z którym wygrał w pierwszej rundzie. W 2000 r. walczył także Andrzejem Gołotą. Wygrał tą walkę gdyż, jak wszyscy wiedza, Gołota zrezygnował w trzeciej rundzie. Komisja bokserska uznała jednak tą walkę za nie odbytą, ponieważ Tyson był pod wpływem środków odurzających, konkretnie marihuany. W 2001 r. Tyson stoczył tylko jedną walkę z legendą duńskiego boksu - Brianem Nielsenem, który do wali z Tysonem posiadał rekord 61-1-0. Pojedynek odbył się w ojczyźnie Nielsena, jednak ku niezadowoleniu duńskich kibiców, Tyson zmusił naroźnik ich rodaka, do poddania go po rundzie szóstej.

Tyson vs Lewis

Wszyscy zacierali ręce na myśl o pojedynku Tysona z Lennoxem Lewisem, bo to właśnie, on po pokonaniu Evandera Holyfielda był bezdyskusyjnym mistrze wagi ciężkiej. Temperaturę walki podnosiło zachowanie obu bokserów. Potyczki słowne głównie ze strony Tysona, dawały obraz jak obaj pięściarze nie lubią się. Kulminacją tego było starcie obu w studiu telewizyjnym podczas programu "Up Close", i konferencji prasowej gdzie obaj bokserzy dali się w bójkę. Problemy, co do dojścia, tej długo oczekiwanej walki, mnożyły się, gdyż Tysonowi odebrano licencję bokserską w stanie Nevada, gdzie miał się odbyć pojedynek. Ostatecznie walka odbyła się 8 czerwca 2002 r. w Memphis. Przed oficjalnym ważeniem wprowadzono szczególne środki ostrożności, aby dwaj pięściarze nie spotkali się ze sobą do czasu starcia. Walka miała rekordowe zainteresowanie. I zaczęło się! Od samego początku przewagę miał Lennox Lewis. Górował nad Tysonem szybkością i przygotowaniem kondycyjnym. W ósmej rundzie posłał Mika na deski, a ten już nie był w stanie kontynuować pojedynku. Zdjęcia leżącego i poobijanego Tysona z bezradnym spojrzeniem obiegły cały świat. Najbardziej jednak zaskoczyło jego zachowanie tuż po walce. Tyson był wielkoduszny i pochwalił Lewis za jego zwycięstwo ocierając mu łagodnie twarz.
Początek końca

Po tej przegranej wielka kariera Mika zmierzała ku końcowi. W 2003 roku wygrał co prawda z Cliffordem Etiennem, ale dalej było już tylko gorzej. Przegrana w 2004 r. przed czasem z Dannym Williamsem i w 2005 r. również przed czasem z Kewinem McBridem zakończyły wielką karierę bokserską Mika Tysona.
Po za ringiem

Tyson zawarł drugi związek małżeński z Moniką Turner w kwietniu 1997 roku w Bethesda. Rozwiedli się w 2003 roku Monice Turner, z zawodu pediatrze, powierzono opiekę nad ich dziećmi; 6-letnią Rayną oraz o rok młodszym Amirem. Tyson zatrzymał rezydencję w Las Vegas. Poza tym ciągle borykał się z problemami z prawem i często odwiedzał sądy. A zamiast skupiać na treningach prowadził rozrywkowy tryb życia, który po części przyczynił się do dużego spadku formy pod koniec jego kariery. Magazynu „The Ring” umieścił go na 16 miejscu w klasyfikacji Stu największych puncherów wszech czasów. W czerwcu 2013 roku w ramach promocji napoju energetycznego Black(którego Tyson jest twarzą), pięściarz odwiedził Polskę goszcząc m.in w programie Kuba Wojewódzki.

Nie ukrywam, że dla mnie to też jest absolutny nr 1. Szkoda, że został wycyckany przez promotorów, cwaną lafiryndę i przekupnych prawników. którzy w pewien sposób złamali mu karierę

Uważam że też nie sportowy tryb życia i sam o tym mówi w filmie Tyson.Bardzo dużo imprezował w czasach świetności np. przez walką z Berbickiem był u dziwki która zaraziła go rzeżączką a przed walką z Douglasem również szalał.