Muszę przyznać, że choć Nicole Conn robi dość słabe filmy, ale dziwnym trafem potrafią mnie zniewolić. W każdym z jej obrazów, jest inny element, który żyje we mnie jakiś czas swoim życiem. To dość dziwny fenomen. Jej filmy działają podobnie silnie na moją wyobraźnię, jak niegdyś książki, po których lekturze nie mogłam się odnależć w otaczającej mnie rzeczywistości.
Może najzwyczajniej, przemawia do mnie to, co ukryte jest gdzieś głęboko we mnie samej, czyli emocje, które przelane na taśmę filmową odbieram zmysłami na swój własny sposób.

Kto wie, może gdyby pani reżyser nie pisała scenariuszy do filmów, które reżyseruje i nie brała się za montaż, jej filmy byłyby znacznie lepsze. Nie brakuje w nich emocji i pasji, ale brakuje dobrych dialogów i ciekawszych historii.