Nie jest podobny do nikogo, cenię sobie Andersona za sprawdzanie się na wielu falach i winszuję jego puszczanie oczka dla fanów Kubricka (no komu ostatnia scena z 'Aż poleje się krew' nie zbudziła kojarzeń z typowymi kadrami z filmów Kubricka, w których ściany nas zalewają to ja nie), ale takie porównania są jałowe. Każdy normalny, doceniony reżyser stara się wyrabiać swój własny styl. Powiedz mi, gdzie jest u Paula ten fatalistyczny i psychologiczny obraz ciemnej, zwierzęcej strony człowieka, to zacznę klaskać czołem. Anderson co najwyżej może puszczać oczka do kolegi po fachu, który nosi te same nazwisko (Wes), przy Wadzie ukrytej (Mistrzu może trochę mniej), widać typowe, Wesowe ujęcia (czyżby Paul chciał, żeby każdy Anderson był znany z tych kadrów?). Dzisiaj kino jest zbyt zróżnicowane, a reżyserzy niektórzy skupiają się zbytnio na jednej gałęzi, tematyce, by wyznaczyć jakiegoś mistrza. Aktualnie co najwyżej z żyjących to mógłbym na Scorsesa wskazać, bo zręcznie skacze między gatunkami i stylami i przede wszystkim zagłębiając się w jego karierę widać, że uczy się na błędach.