Philippe'a  Garrela zazwyczaj określa się mianem najbardziej konsekwentnego i bezkompromisowego kontynuatora poetyki Nowej Fali. Często mówi się o nim wręcz jako o następcy Jean-Luca Godarda . 
Philippe Garrel zaczął realizować swoje pierwsze filmy już w wieku 8 lat, jednak jego oficjalny debiut przypada na połowę lat 60-tych. Uznawane za pierwsze dzieła: "Les Enfants désaccordés" i "Anémone" noszą silne piętno odciśnięte przez ideologię Maja'68 oraz estetykę Nowej Fali. Filmy Philippe'a Garrela - także te realizowane współcześnie - na ogół poruszają kontrowersyjne tematy polityczne, społeczne, obyczajowe, dzięki czemu autor dodatkowo bywa określany mianem ostatniego w pełni niezależnego twórcy. W większości jego prac pojawiają się także dość silne, czytelne wątki autobiograficzne. Pomimo jednak, iż w latach 70-tych autor zrealizował aż osiem filmów, dopiero lata 80-te przyniosły mu uznanie krytyków i jurorów festiwali filmowych oraz nagrodę im. Jeana Vigo. Lata 90-te z kolei przyniosły mu popularność i poważne sukcesy. Na festiwalu w Wenecji "J'entends plus la guitare" uhonorowano statuetką Srebrnego Lwa. Warto podkreślić także, iż kolejne filmy: "Narodziny miłości" oraz "Powiew nocy" zostały zakwalifikowane do głównego konkursu tegoż festiwalu.