[{"type":"r","id":14020950,"photoUrl":"https://ssl-gfx.filmweb.pl/po/45/92/814592/7868675.2.jpg","title":"Planeta Singli 3 (2019)","description":"Lepszego filmu na Walentynki nie będzie!","url":"https://www3.smartadserver.com/h/cc?imgid\u003d23275827\u0026tmstp\u003d[timestamp]\u0026tgt\u003d[reference]","year":2017,"cast":"Aktorzy","clickPixel":"","viewPixel":"https://www3.smartadserver.com/imp?imgid\u003d23275827\u0026pgid\u003d726956\u0026tmstp\u003d[timestamp]\u0026tgt\u003d[targeting]","closePixel":"https://www3.smartadserver.com/imp?imgid\u003d23275828\u0026pgid\u003d726956\u0026tmstp\u003d[timestamp]\u0026tgt\u003d[targeting]","label":"reklama","js":"","startDate":"2019-02-14T09:49:01","endDate":"2019-02-14T23:59:59","logoUrl":"https://3.fwcdn.pl/adv/piksel.gif"},{"type":"r","id":150220195,"photoUrl":"https://ssl-gfx.filmweb.pl/po/72/38/797238/7868978.4.jpg","title":"The Umbrella Academy (2019) serial","description":"Oglądaj na","url":"https://www3.smartadserver.com/h/cc?imgid\u003d23354218\u0026tmstp\u003d[timestamp]\u0026tgt\u003d[reference]","year":2017,"cast":"Aktorzy","clickPixel":"","viewPixel":"https://www3.smartadserver.com/imp?imgid\u003d23354218\u0026pgid\u003d726956\u0026tmstp\u003d[timestamp]\u0026tgt\u003d[targeting]","closePixel":"https://www3.smartadserver.com/imp?imgid\u003d23354219\u0026pgid\u003d726956\u0026tmstp\u003d[timestamp]\u0026tgt\u003d[targeting]","label":"reklama","js":"","startDate":"2019-02-15T00:00:01","endDate":"2019-02-15T23:59:59","logoUrl":"https://2.fwcdn.pl/gf/beta/el/netflix-logo.png"}]
trzykrotnie żonaty: 1. Anna Karina (03.03.1961 - 1967, rozwód); 2. Anne Wiazemsky (22.07.1967 - 1979, rozwód); 3. Anne-Marie Miéville
nagrody:
Złota Palma Nagroda specjalna za film Le livre d'image w roku 2018 Złoty Lew Najlepszy film za film Imię: Carmen w roku 1983 Złoty Niedźwiedź Najlepszy film za film Alphaville w roku 1965 Srebrny Niedźwiedź Najlepszy reżyser za film Do utraty tchu w roku 1960 oraz 12 innych nagród i 28 nominacji
Syn lekarza, wychowany w Lozannie w rodzinie protestanckiej, w czasie studiów etnograficznych na Sorbonie należał do klubów filmowych, których działalność stała się zaczynem nowego ruchu, nazwanego potem nową falą. Krytyk, uczeń André Bazina, współzałożyciel i współpracownik "Cahiers du Cinéma", czasopisma krytyczno-filmowego, które zapoczątkowało w latach 50-tych odrodzenie nie tylko filmu francuskiego ale i światowego. W piśmie tym Godard zamieszczał ostre, bezkompromisowe artykuły o znanych i cenionych reżyserach starszego pokolenia. Jednak tak naprawdę sam chciał filmy realizować. By zdobyć pieniądze na ich produkcję pracował, np. przy budowie zapory wodnej w Granade-Dixence zarobił na film Operation beton (1954). Pod koniec lat 50-tych pisze wraz z Truffautem i Claude'em Chabrolem manifest "kina autorskiego", który sami autorzy manifestu nazywali "auteurism", a znany stał się pod nazwą Nowa Fala. Jego główna teza, brzmiała "każdy może być reżyserem". Według zasad manifestu Godard realizuje swój debiutancki film. Pełno w nim trzęsących się kadrów, zbitek montażowych czy wypowiedzi bohaterów prosto do kamery. Te zabiegi formalne, kamera z ręki, plan oświetlony naturalnym światłem to dzisiaj nic nadzwyczajnego, w Do utraty tchu (nagroda na MFF w Berlinie 1960 za najlepszą reżyserię) z 1959 były rewolucją. Godard w kolejnych filmach nie trzymał się kurczowo wypracowanej przez siebie stylistyki i nakazów manifestu. Już jego drugi film Żołnierzyk (1960), o wojnie algierskiej, jest obrazem o wiele bardziej zaangażowanym politycznie i społecznie niż filmy Truffauta czy Rohmera, innych nowofalowych reżyserów. Zakazany przez francuską cenzurę przez trzy lata leżakuje na półce, a jego autor porzuca politykę na rzecz podważania obyczajowych tabu takimi filmami jak Kobieta jest kobietą (1961) czy Pogarda. Oparta na książce Alberto Moravii Pogarda powstała w 1963 roku. Film miał olbrzymi budżet i gwiazdorską obsadę - Michel Piccoli i Brigitte Bardot - co sprawiło, że Pogarda stała się międzynarodowym sukcesem. Jean-Luc Godard nie spoczywał na laurach, kręcił coraz bardziej radykalne obrazy, z których każdy był sporym skandalem: powstaje Kobieta zamężna (1965, ocenzurowany z powodu sceny, w której bohaterka opala się topless), Szalony Piotruś (1966), w którym reżyser powraca do swego skłóconego ze światem bohatera znanego z Do utraty tchu i Dwie lub trzy rzeczy, które o niej wiem (1967), którego bohaterka, by realizować lansowany przez reklamę i obowiązujący styl życia i ubrania, dorabia sobie amatorską prostytucją. W Made in USA (1967) powracają raz jeszcze wszystkie motywy twórczości Godarda, stapiając się w wielki, fantastyczny i groteskowy paszkwil na zamerykanizowaną cywilizację przyszłości, w której bogactwo sąsiaduje z gwałtem i wyzwala jego istnienie. Ten sam problem porusza reżyser także w Weekendzie (1967). Twórczość Godarda ilustruje ewolucję jego poglądów. Zaczynając od buntu w imię dość nieokreślonej, odczuwalnej emocjonalnie wolności indywidualnej, doszedł w końcu do wizji zdominowanej przez politykę i rewolucję, ukazał przenikliwy i okrutny obraz cywilizacji i jej perspektyw. W maju 1968 roku, gdy Paryż płonął od zamieszek studenckich, Godard odmawia robienia filmów według burżuazyjnych schematów. Uzbrojony w nową, proletariacką świadomość staje się maoistą i zakłada Grupę Dżiga Wiertow, kolektyw filmowy, nazwany na część rosyjskiego reżysera, twórcy słynnego Człowieka z kamerą, który gruntownie zanalizował problem walki klas w kinematografii i wymyślił metodę rewolucyjnego montażu. "Robić rewolucyjne filmy w stylu rewolucyjnym" - tak brzmi hasło Godarda po 1968 roku, a sam reżyser wdziera się na otwarcie festiwalu w Cannes, gdzie uniemożliwia podniesienie zasłony tak długo, dopóki notable kinematografii nie uznają racji rewolucji studenckiej Maja 68. Przez następnych klika lat Godard realizuje filmy dla organizacji lewackich i zupełnie odcina się od komercyjnego nurtu kina. W latach 1968-72 kręci też filmy na zamówienie telewizji francuskiej, niemieckiej, włoskiej, angielskiej i czeskiej. Nie były one jednak emitowane, ponieważ uznano je za nieprzystępne dla widza telewizyjnego. W roku 1972 wytwórnia Gaumont sfinansowała film Tout va bien (Wszystko w porządku), reklamowany jako wielki come back Godarda. Był to ostatni projekt zrealizowany przez Grupę Dżiga Wiertow. Pozwolił on reżyserowi nawiązać ponowne stosunki z producentami, co doprowadziło w końcu do założenia spółki SONIMAGE w Grenoble. Wyposażona w nowoczesną aparaturę elektroniczną i wideo umożliwiła mu eksperymenty nad filmową formą. W efekcie powstał dziesięciogodzinny serial telewizyjny, emitowany w 1976 r. przez francuską stację regionalną FR3 Six fois deux - sur et sous la communication. Na taśmie video został też zrealizowany film Numero deux (1975), wyświetlany w kinach. W 1979 o Godardzie znów robi się głośno. Jego film Sauve qui peut (la vie) z Isabelle Hupert, Jacquesem Dutronc i Nathalie Baye robił piorunujące wrażenie na widzach. Godard wykorzystał w nim lata spędzone na eksperymentowaniu z montażem, narracją i technologią wideo. W 1983 dostaje w Wenecji Złotego Lwa za Imię Carmen, w którym Carmen jest terrorystką. W 1987 znów wzbudza kontrowersje prezentując w Cannes swoją wersję "Króla Leara". W 1995 r. 64. letni Jean-Luc Godard otrzymał Nagrodę im. Teodora W. Adorno za całokształt twórczości. Zdaniem komitetu decydującego o tym wyróżnieniu to jeden z największych estetyków awangardy XX wieku. Jean-Luc Godard zrealizował dotychczas ponad 90 filmów, które pojawiając się na festiwalach filmowych budziły namiętne spory wśród krytyków.
W 1967 roku zaproponowano mu możliwość wyreżyserowania filmu "Bonnie i Clyde". Producentom jednakże nie odpowiadały zmiany w scenariuszu planowane przez Godarda i ostatecznie do współpracy zaprosili Arthura Penna.
Wyreżyserował następujące reklamy: - 1971 r. - płyn po goleniu Schick; - 1992 r. - papierosy Parisienne.
Odmówił przyjęcia insygniów francuskiego Narodowego Orderu Zasługi motywując swoją decyzję brakiem osiągnięć wartych podobnego zaszczytu.
To jemu bracia Hakim powierzyli reżyserię filmu "Ewa", ale gdy nie udało mu się zdobyć Richarda Burtona do głównej roli męskiej, zrezygnował. Ostatecznie film wyreżyserował Joseph Losey.
Film zrealizowany tuż po Pogardzie (Les Mepris, 1963) miał być dla niej swoistym kontrapunktem intelektualnym i emocjonalnym. Osobliwa szajka / Amatorski Gang (Bande á part, 1964) był powrotem do spontaniczności i żywiołowości charakterystycznej dla wcześniejszych ...
Jean-Luc Godard został nagrodzony za całokształt twórczości podczas rozdania Europejskich Nagród Filmowych w Berlinie. Nic tylko pogratulować. Warto przypomnieć także wcześniejsze nagrody dla Godarda: "1960 - "Do utraty tchu" - Nagroda Jeana Vigo we Francji za najlepszy film 1960 - "Do ...
Cieszymy się, że Ty też masz łeb pełen filmów i chcesz podzielić się swoją wiedzą z innymi. Niniejsza strona została utworzona dzięki takim jak Ty! Najwięcej treści dodali: