Teraz po raz 1. oglądam "Słomianego wdowca", minęło od jego powstania 70 lat, a film nie razi archaicznością głównie dzięki Ewellowi. Znalazł złoty środek w podejsciu do roli, nie ma przesady w jego interpretacji w żadną stronę. Zdumiewające, jak film może zastygnąć w uniwersalnej, niepoddanej czasowi formie. Prawdę mówiąc wszyscy inni aktorzy "S. wdowca" byli na podobnym poziomie, łącznie z M. Monroe, choć ta niestety grała nieodłączną od niej stereotypową rolę słodkiej i głupiej blondynki.
Jedno może jawić się archaiczne, zachowanie powściągliwości w sferze seksualności w filmie, bo dziś łatwo przekracza się granice, przynajmniej ograniczenia prawne jeszcze trzymają sprawę w ryzach, telewizje chcą odtwarzać filmy w porach familijnych. Pożyteczna taka archaiczność...