Zanim zrozumiałem dzieła Bagińskiego (może poza Historią Polski), musiałem je
obejrzeć przynajmniej dwa razy. 'Katedra' jest to według mnie najbardziej dosłowny film
tego reżysera, co jeszcze wzmaga fakt, że jest genialny i trudny w odbiorze. Za pierwszym
razem skojarzyłem mało, niepotrzebnie doszukiwałem się jakichś podtekstów, jednak w
końcu wyjaśniłem to sobie zaślepieniem wierzących w 'Boga' ludzi, którzy przez swój
brak indywidualnego myślenia, idą za wszystkim co księża powiedzą, nieważne jak mało
będzie to miało wspólnego z Pismem Świętym. Oczywiście była tam też osoba wierząca,
która przez swoje indywidualne myślenie jest wypchnięta poza margines wiary.
'Sztuka Spadania' pokazuje z kolei, co wojsko może zrobić z ludzką naturą, rozumem,
umiejętnością kontaktowania ze spokojnym światem. Również po obejrzeniu tego filmu
po raz pierwszy miałem całkowitą pustkę w głowie, dopiero po obejrzeniu go po raz trzeci
mogłem zinterpretować go na swój sposób.
'Deszcz' jest chyba najłagodniejszym z filmów Bagińskiego. Opowiada o ludzkiej
samotności, o uzależnieniu od maszyn.

Filmy te są arcydziełami w swojej kategorii, mogę jedynie żałować, że Bagiński nie robi
filmów długometrażowych. Jednak nie miałyby one już tego czaru, klimatu, nie
pozostawiałaby tak wiele do przemyślenia... Tomek nie tylko robi piękne postacie,
krajobrazy, ale też nadaje im elementy charakteru, który w pewnych momentach życia
pokazują, lub pokazywałyby się w każdym z nas. A więc jest wielkim twórcom, którego
trzeba szanować i podziwiać.