Wojciech Bogusławski 

Polski aktor, reżyser, zwany „ojcem polskiego teatru”.
Pochodził z drobnej szlachty, był synem rejenta ziemskiego Leopolda Bogusławskiego i Anny Teresy z Linowskich herbu Pomian. Uczył się najpierw prawdopodobnie w Krakowie, a później w Warszawie w szkole Konwiktu Pijarów.
Debiutował 1778 w Warszawie – jako aktor w komedii Fałszywe niewierności N.Th. Berthgo, jako autor adaptacji francuskiej komedii Amant, autor i sługa oraz jako śpiewak operowy w Nędzy uszczęśliwionej M. Kamieńskiego. Trzykrotnie był dyrektorem Teatru Narodowego (1783–1785, 1790–1794 i 1799–1814). Organizował występy teatru poza Warszawą.
W 1790 r. na rozkaz króla wrócił do Warszawy. Patrioci, pragnąc wprowadzenia w Polsce reform, szukali sojuszników, także w teatrze. Bogusławski przystał do obozu postępowego. 15 stycznia 1791 r. wystawił Powrót posła J.U. Niemcewicza.
1 marca 1794 r. odbyła się prapremiera kolejnej komedii Bogusławskiego "Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale" z muzyką Jana Stefaniego, sztuka odniosła ogromny sukces i jest uważana za pierwszą operę narodową.
Po klęsce powstania kościuszkowskiego Bogusławski wywiózł z Warszawy garderobę, rekwizyty i bibliotekę teatralną do Lwowa, gdzie prowadził teatr do 1799 r. Przebudował gmach teatralny, wzniósł amfiteatr w ogrodzie Jabłonowskich. We Lwowie wystawił m.in. pierwszego Hamleta, a zarazem pierwszego Szekspira na scenach polskich.
W 1799 r. powrócił do Warszawy, by przez następne czternaście lat kierować tutejszym teatrem.
W 1811 założył w Warszawie pierwszą polską szkołę dramatyczną i napisał dla niej podręcznik gry aktorskiej pt. "Dramaturgia, czyli Nauka sztuki scenicznej dla Szkoły Teatralnej napisana przez Wojciecha Bogusławskiego w Warszawie 1812".
Obok tragedii klasycznych wprowadził na polskie sceny także Szekspira, którego grano w tłumaczeniu z przeróbek.
Zmarł 23 VIII 1829 r. Pochowany został na warszawskich Powązkach.