Jean Negulesco 

Urodził się w 1900 roku w Krajowej na południu Rumunii. Podczas I wojny światowej pracował w szpitalu wojskowym, tam też zaczął rysować. Wkrótce wyjechał do Wiednia, następnie osiadł w Paryżu. Zapisał się do Académie Julian, gdzie studiował malarstwo pod okiem Constantina Brâncușia. Mentor otworzył przed nim świat artystycznej elity, dzięki niemu Negulesco poznał m.in. Tristana Tzarę, Francisa Picabię, Modiglianiego, Mana Raya oraz Jeana Cocteau.

Powróciwszy do ojczyzny, szybko zyskał uznanie jako malarz - sprzedał 150 obrazów, stworzył również portret królowej Marii Koburg. Z powrotem w Paryżu pracował przez pewien czas jako scenograf. Po przeprowadzce na Lazurowe Wybrzeże zarabiał jako zawodowy tancerze w nicejskim hotelu. Poznał także reżysera Rexa Ingrama, któremu sprzedał jeden obraz.

W 1927 wyjechał z wystawą do Nowego Jorku i tam zamieszkał. Po trzech latach wyruszył do Kalifornii. Zmęczony malowaniem portretów na zamówienie i niekończącymi się przyjęciami, Negulesco postanowił podążać za nowym marzeniem i kręcić filmy. Samodzielnie napisał, sfinansował i wyreżyserował "Three and a Day" - wprawdzie film nie trafił na ekrany, jednak w roli głównej wystąpił Mischa Auer, za sprawą którego twórca dostał się do wytwórni Paramount.

W 1932 rozpoczął pracę dla producenta Benjamina Glazera. Pełnił rolę rysownika i doradcy technicznego, zaprojektował m.in. scenę gwałtu do filmu "The Story of Temple Drake". Był też asystentem producenta, reżyserem drugiej ekipy przy "Pożegnaniu z bronią", współreżyserem "Crash Donovan" oraz autorem historii do "Alpejskich osłów". W 1940 podpisał ośmioletni kontrakt z Warner Bros. na reżyserię filmów krótkometrażowych.

Pierwsze próby samodzielnego debiutu reżyserskiego spełzły na niczym, jako że został zwolniony z produkcji "Singapore Woman" i "Sokoła maltańskiego". Pomocną dłoń podał mu przyjaciel Anatole Litvak, sugerując adaptację powieści Erica Amblera. Filmem "Maska Dimitriosa" Negulesco udowodnił, że jest sprawnym i utalentowanym reżyserem, chwalono go za styl i budowanie nastroju. W rolach głównych wystąpili Peter Lorre i Sydney Greenstreet, z którymi nakręcił kolejne filmy noir "Konspiratorzy" i "Troje nieznajomych". Sukces odniósł także melodramatem "Humoreska".

Pod koniec lat 40. nakręcił bodaj najlepszy film w swojej karierze, "Johnny Belinda". Praca nad nim przebiegała w doskonałej atmosferze, cała ekipa  była szczerze zaangażowana w produkcję. Mimo "zakazanej" tematyki zwiastującej kasową klęskę (głucha kobieta zachodzi w ciążę w wyniku gwałtu), obraz cieszył się powodzeniem u widzów i krytyków. Studio było innego zdania i bezceremonialnie zwolniło reżysera, jednak to Negulesco śmiał się ostatni. Film zdobył 12 nominacji do Oscara, jedną z nich zamieniając na statuetkę dla Jane Wyman za rolę pierwszoplanową.

Opromienionego sukcesem reżysera z otwartymi ramionami przyjęło 20th Century Fox. Pod egidą nowej wytwórni nakręcił m.in. noir "Road House", kino wojenne "Długa droga do domu" i dramat "Telefon od nieznajomego". Bez problemu odnalazł się również w większych projektach, kręcąc kasowe przeboje "Titanic", "Jak poślubić milionera", "Trzy monety w fontannie" i "Kobiecy świat".

W późnych latach 60. przeprowadził się do Hiszpanii, gdzie wrócił do malarstwa i kolekcjonowania dzieł sztuki. W całej swej karierze wyreżyserował przeszło 30 filmów pełnometrażowych. Radził sobie w różnych gatunkach, kręcił dramaty, komedie, czarne kryminały, musicale. Nazywano go też pierwszym prawdziwym mistrzem CinemaScope - "Jak poślubić milionera" był pierwszym filmem wytwórni 20th Century Fox nakręconym w tym formacie.