Recenzja filmu

Somewhere. Między miejscami (2010)

Fajnie jest być singlem. Mając niezliczoną ilość gotówki oraz sławę, można sobie na wiele pozwolić. W początkowych partiach filmu Coppola próbuje pokazać pozytywne aspekty życia samotnika, które bez wątpienia stanowią pochwałę wolności, na którą w obecnych czasach nie każdy może sobie pozwolić. Film jest zjawiskiem dość skrajnym i wiele osób po prostu nie potrafi znaleźć w nim tego czegoś lub po prostu odnieść się do sytuacji głównego bohatera. Porównywanie zarówno przez widzów, jak i krytyków do "Między słowami" dodatkowo powoduje pozbawienie go wyjątkowości jako odrębne dzieło.

Koncepcja przedstawienia dorastania gwiazdy filmowej powoduje problem identyfikacji publiki z sytuacją, w jakiej znajduje się bohater. Jest to jedyny mankament i jeśli widzowi uda się załapać konwencję, film ogląda się wyśmienicie. Z drugiej jednak strony, może reżyserka celowo chciała pokazać wady i zalety bycia sławnym.

Sposób pracy kamery od początku ukazuje nam oszczędny styl zaprezentowany przez reżyserkę w swoich dwóch pierwszych filmach (pomijając fakt, że w "Przekleństwach niewinności" przy pomocy narratora próbowała odnieść się do sytuacji w jakiej znalazły się główne bohaterki i spróbować przynajmniej częściowo wytłumaczyć amerykańskiemu widzowi co stało się motorem napędowym całej sytuacji) kolejny raz, praktycznie bez ingerencji, mamy możliwość stawania się obserwatorem życia bohatera.

Jakie ono jest? Spoglądając poza pryzmat kamer oraz obiektywów aparatów fotograficznych można zauważyć wszechobecną monotonię. Może nie tak prozaiczną, jaką wielu zna na co dzień, ale powiedzmy - monotonię luksusu. W kinie postawy podobnego pokroju były już wcześniej prezentowane. Patrząc na schematy tego typu, zachowanie bohaterów miało często destrukcyjny wpływ na ich życie, co odzwierciedlane było w punkcie kulminacyjnym filmów, powodując wcześniejsze oczekiwanie w niecierpliwości na rewolucyjne zmiany - (pionierskie, lecz powielane następnie "American Beauty"). Coppola podchodzi do tego w sposób ewolucyjny pokazując, że żaden wielki dramat oraz diametralna zmiana nie musi nastąpić, aby wyrwać się ze stagnacji codziennej egzystencji - świetna oszczędna gra Dorffa. Film naturalnie przyśpiesza tempo w momencie pojawienia się w życiu bohatera jego córki (olśniewająca gra Elle Fanning - prezentująca ten sam wysoki poziom naturalnego kunsztu co jej siostra Dakota). Bohater musi się nią zaopiekować w związku z zaistniałą (bliżej nieokreśloną) sytuacją w życiu byłej partnerki gwiazdora. Wielu twórców taką sytuację przedstawiłoby jako punkt zawiązania głębszej analizy psychologicznej bohaterów. Próby doszukiwania się uszczerbków w psychice zarówno wspomnianej pary w celu zrzucenia winy na któreś z nich dlaczego ich córka wychowuje się w rozbitej rodzinie miałyby natomiast charakter moralizatorski. Coppoli zupełnie to nie interesuje - liczy się teraz i obecne mniejsze lub większe dylematy.

Po co w ogóle powstał film, skoro reżyserkę nie interesuje przeszłość bohaterów i analiza ich problemów? Najważniejsze jest pokazanie w delikatnym zbliżeniu relacji na płaszczyźnie ojciec-córka oraz aby podczas prezentowania poszczególnych scen leniwie prezentowanych w obrazie w głowie widza zakiełkowała jakaś myśl, którą bez względu na istotę sprawy można odnieść do filmu. Naturalnie wg mojej opinii wyszło to reżyserce świetnie. Zresztą uważam, że w Wenecji Quentin Tarantino nie mógł się mylić, nawet jeśli wielu uważa, że nagroda została przyznana za sentyment do byłego związku z nią. Na pewno nie poruszyłem jeszcze wielu kwestii związanych z samym filmem, ale to nieistotne, resztę znajdziecie gdzieś w podświadomości... gdzieś "Między miejscami".