Recenzja filmu

Częstotliwość (2000)

Cofnąć czas - każdy z nas choć raz w życiu pragnął, by to się stało. By dało się wymazać słowa i czyny, naprawić stare błędy, może powiedzieć "kocham" albo "przepraszam". Ale jak wszystkim wiadomo, do tej samej rzeki dwa razy wstąpić się nie da i mimo że czasem żałujemy straconych możliwości, właśnie w upływie czasu tkwi cały smak życia, które wciąż kształtujemy i tworzymy poprzez nasze decyzje i wybory. Również te niewłaściwe. Tymczasem istnieje nauka o światach alternatywnych (uprzedzam, że nie znam się na tym i wiadomości, które przekazuję, pochodzą z drugiej ręki) próbująca udowodnić, że czas nie jest Heraklitową rzeką, lecz składa się z wielu współistniejących "strumieni", które mogą się przenikać. W związku z tym kwestią niedalekiej przyszłości (czy więc w ogóle istnieje coś takiego jak przyszłość i przeszłość?) jest nadejście takiej chwili, gdy swobodnie będziemy mogli wędrować po ścieżkach czasu... Taką szansę dostał bohater "Częstotliwości" John Sullivan, któremu udaje się nawiązać kontakt z nieżyjącym od lat ojcem Frankiem. Pomysł wydaje się na początku bardzo intrygujący, w napięciu czeka się, co wyniknie ze spotkania w eterze (?) i pierwszych manipulacji przeszłością. Można wyobrazić sobie wiele następstw owego otwarcia korytarza czasu, a konwencja thrillera pozwala na wyjątkowe szaleństwa wyobraźni. Uważnie śledząc kolejne niespodziewane zdarzenia, można spekulować, że John pogubi się w czasie i nie będzie potrafił odróżnić fikcji od rzeczywistości albo że wywoła lawinę zdarzeń, nad którymi straci kontrolę... Niestety, oryginalność filmu Hoblita kończy się na samym pomyśle, a z najnowszych odkryć naukowców wyciąga tylko garść bardzo starych wniosków - największą wartością w życiu jest niedzielne grillowanie z rodziną, a nic lepiej nie osadza człowieka w świecie niż coroczne rozgrywki baseballu. Słowo "rodzina" w sposób jednoznaczny przywołuje obraz matki, którą przepełniają opiekuńcze instynkty (Julia Sullivan grana przez Elizabeth Mitchell jest pielęgniarką) i która pichcąc obiadek, cierpliwie czeka na powrót dzielnego męża-strażaka. A on w tym czasie, narażając życie, ratuje rannych robotników uwięzionych w kanale lub wynosi dziewczynę z płonącego magazynu. A na pytanie: "Co w pracy?" odpowiada rzecz jasna: "Jak zwykle". Równie odważny jak ojciec będzie potem syn, który postanawia zostać gliną No właśnie, pojęcie odwagi jest chyba w "Częstotliwości" najważniejsze. Odwaga oznacza tu spotkanie oko w oko z seryjnym mordercą i efektowne wyniesienie z ogromnego pożaru kotów, staruszków i nieletnich. Ale w gruncie rzeczy i ojciec, i syn z filmu Hoblita nie są bohaterami. Żaden z nich nie ma odwagi zmierzyć się z życiem, świadomie nim pokierować i ponieść konsekwencji swoich czynów. Możliwość manipulacji przeszłością zwalnia ich z odpowiedzialności. Sprawia, że dzięki przestrodze syna Frank nie ginie w pożarze, choć w gruncie rzeczy powinien, bo zachowywał się brawurowo. Żona Johna, która od niego odchodzi na początku filmu, wyskakuje w ostatniej scenie niczym królik z kapelusza, i do tego w ciąży. Z kłopotami małżeńskimi i tęsknotą za zmarłym ojcem (już nie mówiąc o zagadce, która absorbuje go w pracy) John radzi sobie nie dzięki uporowi, zmaganiom ze sobą czy zdecydowaniu, lecz wyłącznie dzięki cudom. I gdzie tu miejsce na odwagę? Absolutnie nie zaszkodziłoby konwencji thrillera, gdyby jego scenarzysta zszedł z utartych szlaków i włożył nieco więcej wysiłku w stworzenie widowiska, które emocjonowałoby nie tylko przez pierwsze pół godziny. W końcu dobrego scenarzystę poznaje się po tym, jak kończy, a nie jak zaczyna...