Mimo 5 miliardów dolarów łącznego przychodu marka, jaką jest "Sonic The Hedgehog", uznawana jest za symbol upadłych tytanów branży, którzy z każdą nową grą degradowali się do stopnia żenującego wspomnienia z lat 90. O dziwo, "Sonic. Szybki jak błyskawica" okazuje się zaskakująco przyjemnym blockbusterem, którego hiperaktywny bohater i pokręcony złoczyńca mogą zwiastować powiew świeżości na ekranach kin. Należy tylko najpierw wyłączyć myślenie.
Sonic przed debiutem na dużym ekranie przeżył wiele absurdalnych perypetii, które zgotowali mu sadystyczni biznesmeni z Sega Corporation. Został wilkołakiem, wylądował w świecie Króla Artura, umarł i musiał być wskrzeszony przez pocałunek prawdziwej miłości (sic!), był bohaterem kilku z najgorszych gier poprzedniej dekady, ale z jakiegoś powodu dalej stoi na nogach, zarabiając przy tym niebotyczne sumy pieniędzy.
Na nogach stoi także jego oddana baza fanów, która od zarania dziejów niebezpiecznie balansuje między degeneratami a uzdolnionymi geniuszami, którzy na Sonicu zbudowali całe swoje kariery. Właśnie dlatego koncept filmowej adaptacji wzbudził szereg kontrowersji, a odrażający pierwotny design Niebieskiego Jeża dolał oliwy do ognia.
"Sonic" opowiada o tytułowym humanoidalnym jeżu, którego mokre sny o normalnym życiu jako ziemski cywil kończą się niemal tragicznie dla mieszkańców miasteczka Green Hills w stanie Montana. Otóż kiedy jego ekstaza pozbawia prądu większości Wybrzeża Północno-Zachodniego, Departament Obrony Stanów Zjednoczonych prosi o pomoc odrzuconego przez społeczeństwo geniusza w odnalezieniu jego źródła i...
No dobrze, bądźmy szczerzy. Fabuła w "Sonicu" z pewnością nie zdobędzie tytułu największego kinematograficznego odkrycia ostatnich lat. Wszystkie postacie poza protagonistą i antagonistą przypominają wydmuszki, które pchają fabułę filmu do przodu, a ta jest pełna dziur fabularnych i kliszy. Dlaczego Sonic chce, żeby w podróży po MacGuffin towarzyszył mu osiedlowy gliniarz, skoro jest najszybszym stworzeniem w tej części świata? Dlaczego Pentagon wybrał akurat Doktora Robotnika, skoro nie wiedział, z czym dokładniej ma do czynienia?
Mimo powyższych przykładów film (na szczęście) nie traktuje swojej widowni jak kretynów, mając do dyspozycji szereg przebiegłych nawiązań do gier i komiksów, które seria wydała na przestrzeni lat. Swoje praktyczne zastosowanie znalazły pierścienie Sonica, Badniki Robotnika (lub jak kto woli - Doktora Eggmana), a nawet buty tytułowej postaci, które na wielkim ekranie reprezentują jedyne w swoim rodzaju Pumy.
Dochodzimy teraz do sprawy aktorstwa, a dokładniej polskiej wersji językowej filmu. Marcin Hycnar okazał się być zaskakująco dobrze dopasowanym głosem tytułowej postaci, której nadpobudliwość i wahania nastroju można pokochać albo nienawidzić. Podobnie sprawa wygląda z Doktorem Robotnikiem (tutaj Tomasz Borkowski), który niestety swoją pracę wykonał co najwyżej znośnie, gubiąc gdzieś po drodze szaleństwo Jima Carrey'a', który niczym małe dziecko, cieszył się każdą chwilą na planie.
W porównaniu do innych filmów familijnych "Sonic" wypada bardzo prymitywnie, ale wszystkie nietrafione lokowania produktów rekompensowane są zaskakująco dobrym fanserwisem od osób, które wiedzą jak powinien wyglądać filmowy debiut tak sławnej sylwetki. W końcu to nie jest adaptacja serii gier wideo. To przede wszystkim adaptacja popkulturowego fenomenu marki, która znalazła swoje miejsce w telewizji, na papierze, czy też w abstrakcyjnym internetowym humorze, który miał oczywiste nawiązanie w filmie.
Sonic przed debiutem na dużym ekranie przeżył wiele absurdalnych perypetii, które zgotowali mu sadystyczni biznesmeni z Sega Corporation. Został wilkołakiem, wylądował w świecie Króla Artura, umarł i musiał być wskrzeszony przez pocałunek prawdziwej miłości (sic!), był bohaterem kilku z najgorszych gier poprzedniej dekady, ale z jakiegoś powodu dalej stoi na nogach, zarabiając przy tym niebotyczne sumy pieniędzy.
Na nogach stoi także jego oddana baza fanów, która od zarania dziejów niebezpiecznie balansuje między degeneratami a uzdolnionymi geniuszami, którzy na Sonicu zbudowali całe swoje kariery. Właśnie dlatego koncept filmowej adaptacji wzbudził szereg kontrowersji, a odrażający pierwotny design Niebieskiego Jeża dolał oliwy do ognia.
"Sonic" opowiada o tytułowym humanoidalnym jeżu, którego mokre sny o normalnym życiu jako ziemski cywil kończą się niemal tragicznie dla mieszkańców miasteczka Green Hills w stanie Montana. Otóż kiedy jego ekstaza pozbawia prądu większości Wybrzeża Północno-Zachodniego, Departament Obrony Stanów Zjednoczonych prosi o pomoc odrzuconego przez społeczeństwo geniusza w odnalezieniu jego źródła i...
No dobrze, bądźmy szczerzy. Fabuła w "Sonicu" z pewnością nie zdobędzie tytułu największego kinematograficznego odkrycia ostatnich lat. Wszystkie postacie poza protagonistą i antagonistą przypominają wydmuszki, które pchają fabułę filmu do przodu, a ta jest pełna dziur fabularnych i kliszy. Dlaczego Sonic chce, żeby w podróży po MacGuffin towarzyszył mu osiedlowy gliniarz, skoro jest najszybszym stworzeniem w tej części świata? Dlaczego Pentagon wybrał akurat Doktora Robotnika, skoro nie wiedział, z czym dokładniej ma do czynienia?
Mimo powyższych przykładów film (na szczęście) nie traktuje swojej widowni jak kretynów, mając do dyspozycji szereg przebiegłych nawiązań do gier i komiksów, które seria wydała na przestrzeni lat. Swoje praktyczne zastosowanie znalazły pierścienie Sonica, Badniki Robotnika (lub jak kto woli - Doktora Eggmana), a nawet buty tytułowej postaci, które na wielkim ekranie reprezentują jedyne w swoim rodzaju Pumy.
Dochodzimy teraz do sprawy aktorstwa, a dokładniej polskiej wersji językowej filmu. Marcin Hycnar okazał się być zaskakująco dobrze dopasowanym głosem tytułowej postaci, której nadpobudliwość i wahania nastroju można pokochać albo nienawidzić. Podobnie sprawa wygląda z Doktorem Robotnikiem (tutaj Tomasz Borkowski), który niestety swoją pracę wykonał co najwyżej znośnie, gubiąc gdzieś po drodze szaleństwo Jima Carrey'a', który niczym małe dziecko, cieszył się każdą chwilą na planie.
W porównaniu do innych filmów familijnych "Sonic" wypada bardzo prymitywnie, ale wszystkie nietrafione lokowania produktów rekompensowane są zaskakująco dobrym fanserwisem od osób, które wiedzą jak powinien wyglądać filmowy debiut tak sławnej sylwetki. W końcu to nie jest adaptacja serii gier wideo. To przede wszystkim adaptacja popkulturowego fenomenu marki, która znalazła swoje miejsce w telewizji, na papierze, czy też w abstrakcyjnym internetowym humorze, który miał oczywiste nawiązanie w filmie.
Moja ocena:
6
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Sonic: Szybki jak błyskawica (2020)
Tego się nie spodziewałemTego się nie spodziewałem... Ale w sumie spodziewałem się, że wydarzy się coś, czego się nie spodziewam,... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
