Jakość "Scream Queen Hot Tub Party" symbolizuje wykonana w paintcie tablicą z tytułem, którą można podziwiać tuż po wciśnięciu "play". Albo z miejsca kupicie tę stylistykę, albo od razu przełączycie na coś innego. Słabość do kiczu zmusiła mnie do przetrwania tych pięćdziesięciu minut, ale zaświadczam, że nawet zagorzali fani filmów klasy Z nie mają tutaj czego szukać.
Dałem się wkręcić, przyznaję. W ciemno sięgnąłem po film w reżyserii "legend" - Jima Wynorskiego (autora m.in. "Chopping Mall" i "Piraniokondy") oraz Freda Olena Raya ("Hollywood Chainsaw Hookers") i byłem w tak dużym szoku marnością ich wspólnego przedsięwzięcia, że do ostatniej minuty wierzyłem w cud. Niestety nie nastał, a dziwaczny wytwór speców od tanich horrorów właściwie trudno nazwać filmem. Wynorski użyczył swojego eleganckiego domu, do którego wraz z Rayem zaprosił pięć popularnych scream queen z lat 80. W scenariuszu założono, że odbędzie się tam szkolenie z tworzenia "dobrych horrorów", ale okazało się, że budynek jest opuszczony (nie licząc gadającego obrazu). Co zrobilibyście w takiej sytuacji? Przebralibyście się w skąpą bieliznę i wywoływali duchy za pomocą deski ouija? Bohaterki "filmu" dokładnie tak postępują, a przyzwane zjawy nakazują im wziąć wspólną kąpiel, gdzie toczone są debaty o filmowych doświadczeniach.
Wynorski i Ray doskonale wiedzieli, na co się porywają. Ich pomysł jest tak fatalny i tak źle odegrany, że jedynym ratunkiem mogło być błyskawiczne rozebranie obsady. Żadna z kobiet występujących w "Scream Queen Hot Tub Party" nie jest wybitną aktorką, ale w tak fatalnej kondycji nie uświadczycie ich w żadnym innym filmie. Rzucają wprawdzie kilkoma niezłymi żartami (np. zasadami scream queen: 1. nie krzycz, jeśli ci nie płacą, 2. nie myśl), ale nawet ich uśmiechy są sztuczniejsze od ich biustów. Największym nieporozumieniem jest jednak brak filmu w filmie - przynajmniej połowę ekranowego czasu wypełniają sceny zaczerpnięte z innych tworów obydwu reżyserów. Dziewczyny wspominają o trudnościach związanych z np. kręceniem scen pod prysznicem i następne dziesięć minut wypełniają przywoływane fragmenty z m.in. "Masakry w domu kobiet" czy "Koszmarnych sióstr".
"Scream Queen Hot Tub Party" jest swoistym pożegnaniem ze złotą erą niemyślących, rzadko ubierających się scream queen lat 80. W kolejnej dekadzie postacie typu Sidney Prescott wykreują obraz inteligentnych "krzykaczek", które za nic nie dałyby się namówić spirytystycznej desce na posiedzenie w jacuzzi. Motywacja Wynorskiego i Raya jest oczywista - sprzedać trochę nagości przy braku kosztów. W efekcie powstało coś, co nie jest ani filmem, ani dokumentem, bardziej nudnawą kompilacją fragmentów niezłych horrorów, ale zdecydowanie lepiej sięgnąć do źródła, niż marnować czas na najnudniejszej imprezie w historii filmu.
Dałem się wkręcić, przyznaję. W ciemno sięgnąłem po film w reżyserii "legend" - Jima Wynorskiego (autora m.in. "Chopping Mall" i "Piraniokondy") oraz Freda Olena Raya ("Hollywood Chainsaw Hookers") i byłem w tak dużym szoku marnością ich wspólnego przedsięwzięcia, że do ostatniej minuty wierzyłem w cud. Niestety nie nastał, a dziwaczny wytwór speców od tanich horrorów właściwie trudno nazwać filmem. Wynorski użyczył swojego eleganckiego domu, do którego wraz z Rayem zaprosił pięć popularnych scream queen z lat 80. W scenariuszu założono, że odbędzie się tam szkolenie z tworzenia "dobrych horrorów", ale okazało się, że budynek jest opuszczony (nie licząc gadającego obrazu). Co zrobilibyście w takiej sytuacji? Przebralibyście się w skąpą bieliznę i wywoływali duchy za pomocą deski ouija? Bohaterki "filmu" dokładnie tak postępują, a przyzwane zjawy nakazują im wziąć wspólną kąpiel, gdzie toczone są debaty o filmowych doświadczeniach.
Wynorski i Ray doskonale wiedzieli, na co się porywają. Ich pomysł jest tak fatalny i tak źle odegrany, że jedynym ratunkiem mogło być błyskawiczne rozebranie obsady. Żadna z kobiet występujących w "Scream Queen Hot Tub Party" nie jest wybitną aktorką, ale w tak fatalnej kondycji nie uświadczycie ich w żadnym innym filmie. Rzucają wprawdzie kilkoma niezłymi żartami (np. zasadami scream queen: 1. nie krzycz, jeśli ci nie płacą, 2. nie myśl), ale nawet ich uśmiechy są sztuczniejsze od ich biustów. Największym nieporozumieniem jest jednak brak filmu w filmie - przynajmniej połowę ekranowego czasu wypełniają sceny zaczerpnięte z innych tworów obydwu reżyserów. Dziewczyny wspominają o trudnościach związanych z np. kręceniem scen pod prysznicem i następne dziesięć minut wypełniają przywoływane fragmenty z m.in. "Masakry w domu kobiet" czy "Koszmarnych sióstr".
"Scream Queen Hot Tub Party" jest swoistym pożegnaniem ze złotą erą niemyślących, rzadko ubierających się scream queen lat 80. W kolejnej dekadzie postacie typu Sidney Prescott wykreują obraz inteligentnych "krzykaczek", które za nic nie dałyby się namówić spirytystycznej desce na posiedzenie w jacuzzi. Motywacja Wynorskiego i Raya jest oczywista - sprzedać trochę nagości przy braku kosztów. W efekcie powstało coś, co nie jest ani filmem, ani dokumentem, bardziej nudnawą kompilacją fragmentów niezłych horrorów, ale zdecydowanie lepiej sięgnąć do źródła, niż marnować czas na najnudniejszej imprezie w historii filmu.
Moja ocena:
2
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
