Firma Techland została założona w 1991 roku, a powstanie ich pierwszego produktu ("Crime Cities") zajęło aż dziewięć lat. Przez ten okres zajmowali się głównie tłumaczeniem gier zza granicy, co w ich produkcie z 2011 roku widać doskonale - polonizacja zasługuje na najwyższą notę. Z resztą zawartości jest już nieco gorzej...
Historia jest dość typowa dla gatunku zombie. Ot mamy czwórkę bohaterów odpornych na wirusa kuru (skojarzenia z "Left 4 Dead" jak najbardziej na miejscu): byłą gwiazdę hip-hopu, kaskadera, chińską panią szpieg, no i panią ochroniarz. Szczęście im dopisało, bo akurat w trakcie wybuchu zarazy dzielna czwórka przesiadywała na wakacjach (bądź pracując) w tym samym hotelu na wyspie Banoi. Formują razem drużynę (nawet jeśli grasz sam i nikogo obok ciebie nie ma podczas aktualnej rozgrywki we wszystkich cut-scenkach ni stąd ni zowąd pojawia się cała paczka) i obierają sobie cel: uciec z wyspy, po drodze pomagając jak największej liczbie osób.
Choć fabuła kojarzy się z grą Valve, pod względem rozgrywki jest to niemal idealna kopia "Borderlands". Nie ma co prawda "gazylionów" pukawek, ale cała reszta jest rodem z produkcji Gearbox Software. Każdy bohater ma swoją specjalizację (broń obuchowa oraz tankowanie, noże do rzucania, ostre przedmioty albo broń palna) i po trzy drzewka umiejętności, kolejno odpowiedzialne za Szał Bojowy, Atak oraz Przetrwanie. Każda znaleziona przez nas broń ma inne atrybuty, a po wykonaniu odpowiedniej ilości zadań można ją w różne sposoby modyfikować za pomocą fury schematów, którymi jesteśmy nagradzani (a czasem sobie leżą na widoku). Jasne, można zrobić totalnie oldskulową maczugę z kija bejsbolowego i gwoździ, ale lepiej sobie pozwolić na więcej fantazji (à la "Dead Rising 2"). Coś, czego nie było natomiast w żadnej innej grze to... stół, któremu w gotówce płacimy za te wszystkie cuda. Chcesz naprawić swoją pałkę policyjną? Sześć stówek w dolarach się należy. Owinąć drut kolczasty dookoła młota? Dwa tysiaki dla pana czteronogiego. Dlaczego nie można było zastąpić takich stołów choćby mechanikiem, (lub automatami, jak w serii "Bioshock"), któremu byśmy oddawali zieloniaki pozostaje dla mnie tajemnicą.
Klimat... istnieje, ale na pewno nie w taki sposób, w jaki wymarzyli to sobie twórcy. Tylko w niektórych lokacjach czułem potrzebę zajrzenia w każdy zakątek. Zwłaszcza końcowe etapy wyglądają, jakby projektanci byli gonieni deadline'ami i używali ulubionego skrótu klawiszowego studentów: kopiuj i wklej. Jednocześnie zastosowali typowy dla tej branży przedłużacz "zabawy" - dać jak najwięcej najmocniejszych mini-bossów ściśniętych tak, by bez zabicia przynajmniej części nie móc przejść dalej. Co jeszcze razi i nieco zbija z pantałyku, jest niemal natychmiastowy, absurdalny respawn zombie. Wystarczy, że jakieś 30 sekund ogląda się jakiś pokój i już przed oczami pojawią się wszystkie trupy, które dopiero co się ubiło.
Graficznie "Dead Island" jest całkiem ładne, a lokacje są dość zróżnicowane, ale na pewno zawodzi, gdy najpierw patrzy się na udostępnione przez Techland "bullshoty" (zmodyfikowane programem graficznym zrzuty ekranu). Wspomniane na początku cut-scenki są generowane w czasie rzeczywistym, co się chwali, ale zrobione bardzo topornie. Mają budzić nienawiść do antybohatera i smutek przy śmierci wybranych postaci, ale budzą uśmiech politowania. Przy podnoszeniu jakiegoś przedmiotu często prześwituje on przez rękę wybranego protagonisty. Twarze NPCów wyglądają, jakby dyrygował nimi nieudolny lalkarz - momentami miałem wrażenie, że zamiast epidemii zombie gram w grę o epidemii brzuchomówców. Bywa, że postać mówi z zamkniętymi ustami, lub otwiera je niczym niemowa, nie wydobywając z siebie żadnego dźwięku. Oprawa audio natomiast potrafi zachwycić. Każdy z czterech aktów ma własny motyw przewodni, głosy najważniejszych postaci są dobre i pasują do ich charakterów, a charczenie nieumarłych jest rodem z filmów George'a Romero.
Czy dobrze bawiłem się grając w "Dead Island"? Gdy zaczynałem grać samotnie, już po godzinie bezmyślna masakra żywych trupów mnie znużyła. W co-opie jest trzy razy lepiej, bo do tego trybu gra została stworzona i właśnie w nim przynosi najwięcej frajdy. Jeśli masz z kim grać, jesteś miłośnikiem gier z nieumarłymi, a jakimś cudem ta nomen omen polska gra cię ominęła - kupuj bez wahania. Jeśli nie, nie zawracaj sobie nim głowy, bo na rynku jest sporo lepszych gier akcji.
Historia jest dość typowa dla gatunku zombie. Ot mamy czwórkę bohaterów odpornych na wirusa kuru (skojarzenia z "Left 4 Dead" jak najbardziej na miejscu): byłą gwiazdę hip-hopu, kaskadera, chińską panią szpieg, no i panią ochroniarz. Szczęście im dopisało, bo akurat w trakcie wybuchu zarazy dzielna czwórka przesiadywała na wakacjach (bądź pracując) w tym samym hotelu na wyspie Banoi. Formują razem drużynę (nawet jeśli grasz sam i nikogo obok ciebie nie ma podczas aktualnej rozgrywki we wszystkich cut-scenkach ni stąd ni zowąd pojawia się cała paczka) i obierają sobie cel: uciec z wyspy, po drodze pomagając jak największej liczbie osób.
Choć fabuła kojarzy się z grą Valve, pod względem rozgrywki jest to niemal idealna kopia "Borderlands". Nie ma co prawda "gazylionów" pukawek, ale cała reszta jest rodem z produkcji Gearbox Software. Każdy bohater ma swoją specjalizację (broń obuchowa oraz tankowanie, noże do rzucania, ostre przedmioty albo broń palna) i po trzy drzewka umiejętności, kolejno odpowiedzialne za Szał Bojowy, Atak oraz Przetrwanie. Każda znaleziona przez nas broń ma inne atrybuty, a po wykonaniu odpowiedniej ilości zadań można ją w różne sposoby modyfikować za pomocą fury schematów, którymi jesteśmy nagradzani (a czasem sobie leżą na widoku). Jasne, można zrobić totalnie oldskulową maczugę z kija bejsbolowego i gwoździ, ale lepiej sobie pozwolić na więcej fantazji (à la "Dead Rising 2"). Coś, czego nie było natomiast w żadnej innej grze to... stół, któremu w gotówce płacimy za te wszystkie cuda. Chcesz naprawić swoją pałkę policyjną? Sześć stówek w dolarach się należy. Owinąć drut kolczasty dookoła młota? Dwa tysiaki dla pana czteronogiego. Dlaczego nie można było zastąpić takich stołów choćby mechanikiem, (lub automatami, jak w serii "Bioshock"), któremu byśmy oddawali zieloniaki pozostaje dla mnie tajemnicą.
Klimat... istnieje, ale na pewno nie w taki sposób, w jaki wymarzyli to sobie twórcy. Tylko w niektórych lokacjach czułem potrzebę zajrzenia w każdy zakątek. Zwłaszcza końcowe etapy wyglądają, jakby projektanci byli gonieni deadline'ami i używali ulubionego skrótu klawiszowego studentów: kopiuj i wklej. Jednocześnie zastosowali typowy dla tej branży przedłużacz "zabawy" - dać jak najwięcej najmocniejszych mini-bossów ściśniętych tak, by bez zabicia przynajmniej części nie móc przejść dalej. Co jeszcze razi i nieco zbija z pantałyku, jest niemal natychmiastowy, absurdalny respawn zombie. Wystarczy, że jakieś 30 sekund ogląda się jakiś pokój i już przed oczami pojawią się wszystkie trupy, które dopiero co się ubiło.
Graficznie "Dead Island" jest całkiem ładne, a lokacje są dość zróżnicowane, ale na pewno zawodzi, gdy najpierw patrzy się na udostępnione przez Techland "bullshoty" (zmodyfikowane programem graficznym zrzuty ekranu). Wspomniane na początku cut-scenki są generowane w czasie rzeczywistym, co się chwali, ale zrobione bardzo topornie. Mają budzić nienawiść do antybohatera i smutek przy śmierci wybranych postaci, ale budzą uśmiech politowania. Przy podnoszeniu jakiegoś przedmiotu często prześwituje on przez rękę wybranego protagonisty. Twarze NPCów wyglądają, jakby dyrygował nimi nieudolny lalkarz - momentami miałem wrażenie, że zamiast epidemii zombie gram w grę o epidemii brzuchomówców. Bywa, że postać mówi z zamkniętymi ustami, lub otwiera je niczym niemowa, nie wydobywając z siebie żadnego dźwięku. Oprawa audio natomiast potrafi zachwycić. Każdy z czterech aktów ma własny motyw przewodni, głosy najważniejszych postaci są dobre i pasują do ich charakterów, a charczenie nieumarłych jest rodem z filmów George'a Romero.
Czy dobrze bawiłem się grając w "Dead Island"? Gdy zaczynałem grać samotnie, już po godzinie bezmyślna masakra żywych trupów mnie znużyła. W co-opie jest trzy razy lepiej, bo do tego trybu gra została stworzona i właśnie w nim przynosi najwięcej frajdy. Jeśli masz z kim grać, jesteś miłośnikiem gier z nieumarłymi, a jakimś cudem ta nomen omen polska gra cię ominęła - kupuj bez wahania. Jeśli nie, nie zawracaj sobie nim głowy, bo na rynku jest sporo lepszych gier akcji.
Moja ocena:
7
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Dead Island (2011)
Wakacje z trupami"Dead Island" to gra, która bawi i uczy. Bawi, bo można przy niej spędzić kilkanaście godzin, tnąc,... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
