Recenzja serialu

Cudowne lata (1988)

"What would you think if I sang out of tune, would you stand up and walk out on me?...". Słowami piosenki w wykonaniu Joe Cockera rozpoczynało się każde moje sobotnie przedpołudnie na początku lat 90. Miałem wtedy naście lat. Siadałem przed telewizorem i przez niespełna pół godziny, chłonąłem losy swojego rówieśnika Kevina, głównej postaci "Cudownych lat". Film jest retrospekcją młodości Kevina Arnolda, który głosem zza kadru wspomina swoją przeszłość. Akcja serialu została umieszczona, w burzliwym dla USA, roku 1968 i przez kolejne sześć lat opisuje dorastanie Kevina, perypetie jego rodziny i przyjaciół, a w tle rozgrywają się ciekawe i przełomowe wydarzenia z historii Stanów Zjednoczonych (hipisowski ruch obyczajowo-polityczny, wojna w Wietnamie, walka z segregacją rasową Martina Luthera Kinga, zabójstwo prezydenta Johna F. Kennedy'ego, lądowanie na Księżycu). Kevin Arnold jest zwyczajnym nastolatkiem, który przeżywa młodzieńcze fascynacje i zawody, ma typowe chłopięce zainteresowania (sport) i wychowuje się na przedmieściach w przeciętnej amerykańskiej rodzinie. Mimo pozornej nieszczególności głównego bohatera, bez najmniejszych przeszkód utożsamiamy się z nim i z jego przygodami. Każdy odcinek jest osobną opowieścią o wartościach i uczuciach, o sprawach istotnych i nieważnych, o postrzeganiu świata i próbach odnajdywania się w nim, o wkraczaniu w dorosłość i zmieniającym się dookoła świecie. Głównym wątkiem filmu jest uczucie, jakim Kevin darzy Winnie Cooper, a mnogość wątków pobocznych uatrakcyjnia fabułę filmu. Siłą filmu są występujące w nim postacie. Poza Kevinem (Fred Savage), o którym już wspomniałem, są to jego rodzice: wiecznie zapracowany, nieco gburowaty, ale oddany rodzinie, John "Jack" Arnold (Dan Lauria) i oaza spokoju, kobieta o niezwykłej intuicji, zawsze pomocna dzieciom i opiekująca się domem, Norma Arnold (Alley Mills). Głupkowaty, nieustannie dokuczający Kevinowi brat Wayne (Jason Hervey) oraz siostra Karen (Olivia d`Abo), hipiska, która ma własne zdanie i przekonania, najstarsza z rodzeństwa. A także rówieśnicy Kevina, Paul Pfeiffer (Josh Saviano), niezdara, kujon, sztywniak, ale i najlepszy, oddany przyjaciel oraz Winnie Cooper (Danica McKellar), słodka, urocza dziewczyna, największa miłość Kevina. Narratorem całej opowieści jest Daniel Stern (dorosły Kevin Arnold), który wspominając "cudowne lata" dzieciństwa, komentuje je w zabawny lub refleksyjny sposób i puentuje w zakończeniu odcinków. Ogromną zaletą filmu są wplecione w fabułę standardowe utwory muzyki amerykańskiej, które nadają serialowi niezwykłą atmosferę i umożliwiają mocniejsze zagłębienie się w lata 60. i 70. Usłyszymy w filmie takie przeboje jak, m.in. "How Sweet It Is" ( Marvin Gaye), "My Girl" (The Temptations), "A Groovy Kind of Love" (The Mindbenders), "Tequila" (The Champs), "Johnny B. Goode" (Chuck Berry), "Wipe Out" (The Surfaris), "Wake Up Little Susie" (The Everly Brothers), "ABC" (The Jackson 5), "Smoke Gets in Your Eyes" (The Platters) i oczywiście "With a Little Help from My Friends" (Joe Cocker). Autorami motywów przewodnich są W.G. Snuffy Walden i Bob Mann. Serial, mimo że był adresowany do młodzieży, zaskarbił sobie entuzjastów w różnym wieku. Przenosi bowiem widza w najwspanialszy okres życia, do lat beztroski, poznawania różnych smaków życia, pierwszych pocałunków, pierwszych rozterek, pierwszemu sprzeniewierzeniu się własnym zasadom, ku pierwszemu potajemnemu papierosowi czy łykowi piwa lub pierwszej książce "dla dorosłych". Do czasu, do którego wracamy z sentymentem i łezką w oku. Tych, którzy dotąd nie widzieli filmu, gorąco zachęcam do obejrzenia i zachłyśnięcia się "cudownym" światem rodziny Arnoldów.