Czytałem książkę Tomasza Patory, który wydał ją w tamtym roku i jednocześnie odsyłam wszystkich, którzy widzieli serial do jej przeczytania, bo dowiecie się z niej znacznie, znacznie więcej. Dobrze jednak, że wraca się do tej historii, choć osobiście jednak w związku z tym, co działo się na przestrzeni 12 lat w łódzkim pogotowiu (bo tyle szacunkowo trwał ten proceder aż do chwili ujawnienia) sprawa ta zasługuje co najmniej na serial w klimatach kryminał/thriller lub chociaż true crime, bo ten temat aż o to krzyczy. Powroty do niej są o tyle ważne, bo jest to precedens na skalę światową i chyba nigdzie indziej nie było podobnej afery. Choć dokument sam jest ciekawy (obejrzałem póki co trzy z czterech odcinków), to jednak w moim osobistym przekonaniu jest trochę zbyt chaotyczny i usiłuje „opowiedzieć książkę” (choć w tym wypadku historia jest prawdziwa). Dlatego polecam bardziej książkę w tej materii, bo jest jakby lepiej uporządkowana.

Wspominałem o formie fabularnej serialu, a to dlatego że dziś jest to forma najszerzej docierająca do widzów. To emocje są nośnikiem historii bez względu na to, czy film/serial jest ekranizacją prawdziwych wydarzeń czy jest tylko realizacją jakiegoś scenariusza.
Czy powrót do tej historii, niczym do odgrzewanego kotleta jest istotny? Sam Tomasz Patora wspominał, że sprawa nie została należycie przepracowana przez społeczeństwo, zwłaszcza to łódzkie, bo dziś już mało osób o tym pamięta. Ja sam nawet rozmawiając w pracy (przebywam i pracuję na co dzień w Łodzi) ze znajomą przy kawie, która jest młodsza ode mnie i zarzucając – trochę tak z mroczniejszej historii miasta – tym tematem w rozmowie byłem zdziwiony, że tak naprawdę niewiele o nim słyszała. Dlatego dobrze, ze powstała zarówno książka poświęcona tej sprawie jak i sam serial. Mam też nadzieję, że jednak powstanie także i sensowna fabuła na kanwie tych makabrycznych wydarzeń, bo ta sprawa poraża i mrozi krew w żyłach, w pewien chory sposób fascynuje (no bo jak to mogło trwać przez tyle lat?), ale też stanowi groźne memento. Historie zbrodniarzy (a przynajmniej tych, których udało się skazać) ludzie poznali w większym czy tam mniejszym stopniu, ale historie ofiar i ich rodzin są w tym wszystkim ważniejsze, bo właśnie ofiarom pogotowia odebrano szansę na realizacje swoich marzeń i celów życiowych, a ich rodzinom odebrano członków tychże rodzin, którzy mogliby jeszcze wiele dla nich zdziałać (w serialu jest nawet fragment o tym, jak jedna z wdów, matka kilkorga dzieciaków przychodziła na rozprawy i milczała, ale gdy lekarz, który ratował jej męża składał zeznania, ta po prostu powiedziała wprost, ze lekarz kłamie).

Obejrzę ostatni odcinek jutro i dopiero wtedy ocenię. Póki co dla mnie to takie mocne 6,5~7/10.