Dlaczego Kubuś zachowuje się, jakby usilnie chciał kłopotów? Chyba po iluś tam latach w tym biznesie powinien wiedzieć jak się nie odzywać do jakich ludzi. Tymczasem sprawia wrażenie jakby mu było wszystko jedno czy gada z podrzędnym gorylem, swoim szefem, czy znanym celebrytą - wobec wszystkich jest jednakowo nieprzyjemny i momentami bezczelny. Koleś tylko biega, a z czasem tak zadziera nosa, że zaczyna wydawać polecenia ludziom, od których powinien je przyjmować. Wiadomo że nie skończy się to dla niego dobrze. W odbiorze postaci Kubusia nie pomaga warsztat Nożyńskiego, a właściwie całkowity jego brak. Nie przyjmuję tłumaczenia, że to taka jego cecha, że on ma być taki zimny jak robot, że tak było w książce. Koleś duka jakby czytał z promptera, a bardziej "emocjonalne" sceny z jego udziałem wywołują uśmiech politowania. Na szczęście na drugim biegunie mamy Jana Frycza, który stworzył tu najlepszą postać negatywną, jaką widziałem w polskiej produkcji. Autentycznie demoniczny, nieobliczalny, szalony wręcz.
Kontynuując żale, irytowały mnie zbyt długie sekwencje jazdy autem (obowiązkowo przez jakiś warszawski most!) lub przeciskania się przez tłumy w klubie (vide scena z wesela: kilkuminutowa sekwencja na jednym ujęciu, całkowicie bezcelowa, tylko po to żeby pokazać "my też tak umiemy!"), wrzucone chyba tylko w celu ogólnego wydłużenia całości. Raziła też nadmierna wulgarność, no ale w końcu to takie środowisko, można wybaczyć, w książce też ponoć tak było. Ogólnie historia nie jest zbyt oryginalna, ale czego można się spodziewać, w końcu wszystko już było. Warsztatowo wydaje mi się, że jest ok.
Niestety książki nie czytałem, więc nie porównuję, ale po seansie serialu raczej po nią nie sięgnę. Nie to żebym uważał "Ślepnąc od Świateł" za totalne łajno, ale po tylu pozytywach, jakie słyszałem i czytałem na temat tego serialu, myślałem że będzie trochę lepszy.
Dla mnie takie naciągane 6/10