może mój temat wydać się bezsensowny i niepotrzebny, ale muszę to skomentować.

jakis czas temu w końcu zabrałam się za the oc.

przed chwilą obejrzałam ostatni odcinek drugiej serii, i pomimo że druga połowa dopiero przede mną, stwierdzam, że takich zakończeń sezonów jakie ma the oc, to nie ma żaden inny serial.

ostatni odcinek pierwszej serii przeryczałam ze wzruszenia; te 40 tak zmontowali przecudownie, że aż nie wiem co powiedzieć. muzyka, klimat, sceny, sytuacje. jeju, dziękuję ameryce w tym momencie, bo co jak co, ale zajebiste seriale to umieją sklecić.

teraz zakończenie drugiego sezonu. dość często się spotyka jakieś ważne wydarzenia w kończącym odcinku, czy to ślub, czy pogrzeb, co do tego to spoko, ale tak potrafili zrobić ten dwudziesty czwarty odcinek że znowu nie mam słów i nie zostanę zrozumiana z tym moim wywodem ^^

jestem zdruzgotana w pozytywnym znaczeniu, znowu przepłakałam, nie wiem, może nie powinnam w ogóle oglądać skoro podchodzę zbyt emocjonalnie, ale the oc jest tak naładowane emocjami, sprzecznościami tragediami że tu nie można do tego podejść obojętnie.

do tego świetna piosenka, która moim zdaniem podnosi adrenalinę w trakcie potyczki braci, do tego dobitne teksty...

cieszę się, że zaczęłam oglądać ten serial w momencie gdy na razie wszystkie serie są on air, gdyż gdybym miała czekać teraz na trzeci sezon chyba bym zwariowała.

a, i jeszcze co do kristen. od samego początku moja ulubiona bohaterka. przez nią też przepłakałam ten sezon. tak mi jej żal i tak za nią trzymam kciuki jak za nikogo innego.

może to głupie, bo większość z was już widziała dalsze części i wie jak to się skończyło i się pewnie ze mnie podśmiewacie, no ale dobra, każdy przeżywa ich losy na swój sposób ;p. kristen jest cudowna, kochana i mądra, mam nadzieję, że nie zepsuli jej w dalszych odcinkach, bo tego bym nie zniosła i rzuciła oglądanie.

jeszcze pewnie miałam jakieś słówko, ale już zapomniałam, wyjdzie w praniu.
no, to dalej oglądać lecę. jestem chora i mam labę. (za rok ten post będzie nieaktualny, ktoś go wtedy przeczyta, a ja dalej będę dla niego będę chora, no ale to urok wiecznego słowa pisanego :) )