Mam całkowicie inną opinie. Pod drugim sezonie odechciało mi się oglądać ten serial. Pierwszy sezon to była droga bohatera do oczyszczenia która zdawała się skończona i miałem obawy co do 2 sezonu jak widać słuszne. Drugi sezon to powtórka z rozrywki tylko że podgrzana w mikrofali. Główny bohater wciąż się na sobą użala i ogląda te filmy z żoną które mają nas wzruszyć, a na dodatek cały serial zrobił się debilny jak ten wątek z otyłym dziennikarzem.

A ja uważam, że drugi sezon był bardzo potrzebny. W życiu nigdy nie jest tak, że mówię sobie "od dzisiaj będzie dobrze" i nagle wszystko magicznie się naprawia. Nie, pierwszy sezon zakończył pewien etap, uświadomił bohaterowi jak się zachowuje, że krzywdzi osoby, które na to nie zasługują. Postanawia, że chce żyć i być szczęśliwy, ale to dopiero początek. Depresja nie mija, bo postanawiasz nie być smutny. Depresja to codzienna walka o normalność. Walka z samym sobą. Przychodzą gorsze dni. Chwile załamania. To złożony i bolesny proces i drugi sezon świetnie to pokazuje. Szczególnie, kiedy Tony mówi "jestem smutny w każdej sekundzie mojego życia. Ludzie myślą, że mi lepiej, ale to maska".