ano zobaczyłem i nie umarłem, na pewno nie jest to najlepsza seria gervaisa, rezygnacja z fake documentary style trochę mu nie służy, bicie w moralizatorskie tony, chwilami zbyt głośne, tym bardziej (zwłaszcza w ostatnim odcinku), ale to się jednak broni: jakimś autentyzmem, tonem wypowiedzi intymnym, odautorskim, i wyjściowym pomysłem całkiem pomysłowym przede wszystkim. różni tam naukowcy twierdzą, że niezależnie od specyfiki danego wydarzenia, człowiek reaguje na rozczarowanie mniej więcej w następujący sposób: 1. szok (o boże!), 2. litowanie się nad sobą (tylko nie ja!), 3. gniew (-pip-), 4. apatia (a tam, nieistotne!), w końcu 5. akceptacja (no dobra, jadziem dalej z tym koksem!). gervais, na przykładzie śmierci najbliższej osoby, przechodzi od punktu trzeciego do piątego, z niewielkim otarciem o czwarty, w sposób ludzki, ciepły, momentami wzruszający i mega zabawny przede wszystkim. galeria postaci specyficznych, z lekka przetrąconych jak zwykle, lupa żartu na wszystko i rzecz wszelką (od pedofila, przez caligariego, do hitlera), ogółem jest nieźle, a nawet dobrze, nic tylko wypatrywać kolejnego sezonu albo odcinka specjalnego..