Czy Ania nie mogła pozostać Anią z Zielonego Wzgórza?
Romantyczną, szaloną dziewczynką z milionem pomysłów i szczerym spojrzeniem?

Doskonale rozumiem, że serial nie musi być idealnym odwzorowaniem książki. Jednak zrezygnowanie z klimatu XIX wiecznej Anglii oraz próba wplatania wątków problematycznych, które dotyczą naszego wieku jest wyrazem ogromnej ignorancji twórców serialu. Uważam, że osoby, które oglądają Anię (nie Annę) szukają wrażliwości oraz pewnego rodzaju niewinności w przygodach niezwykle bystrej dziewczynki. Przyjemnie oderwać się od komunikacji miejskiej wypełnionej osobami ze wzrokiem przyklejonym w ekrany smartfonów i zanurzyć się w świecie całkowicie odmiennym.
Piękna kreacja zarówno wnętrz jak i kostiumów bohaterów „gryzie się” z ich czynami i słowami. W sezonie pierwszym odnosiłam wrażenie, że wszystko jest, mówiąc kolokwialnie, na swoim miejscu. Teraz jestem pełna sprzeczności i skrajnie odmiennych uczuć. Oczywiście - jak mogłoby być inaczej - wzruszyły mnie ogromnie wszystkie odcinki, które budziły te części mojej duszy, które może zaczęły się już poddawać i rezygnować z marzeń.
Jednak zabrakło mi czegoś ogromnie ważnego – spójności. Jeżeli twórcy serialu zdecydowali się na tematykę opartą na książce „Ania z Zielonego Wzgórza” oraz wykreowali pierwszy sezon w takiej a nie innej postaci powinni być konsekwentni.