Fajny przykład na to, jak ważny w serialu (nieważne, czy zwykłym, czy animowanym) jest główny
bohater.

Mimo że praktycznie wszyscy pozostali to pozytywna mieszanka osób poważniejszych i jajcarzy,
to przez postać Kakeru oglądanie tej serii było często irytujące. Gość ma mentalność góra
ośmiolatka. Słysząc co chwilę "oniczan to, oniczan sro", miałem ochotę wyłączyć to w cholerę.
Brakuje mu charyzmy i nijak nie pasuje do postaci kreowanej na przyszłą potencjalną legendę
piłki nożnej. No ale jest taaaki zajebisty, że wypracował sobie kiwkę, po zobaczeniu której
zawodowcy mają 5 kilo w gaciach ze zdumienia. Choć największy facepalm miałem w
momentach, w których włączał mu się tryb badassa - wtedy już było wiadomo, że serii uratować
się nie da.

Niekończącego się boiska i sytuacji typu "zawodnik strzela i piłka leci w kierunku bramki, ale
zanim doleci, zdążymy opracować taktykę zatrzymania jej" się nie czepiam. Oglądało się kiedyś
Tsubase, to jest się jako tako przyzwyczajonym.

>> SPOILER <<

Fajny mecz zaserwowano na koniec. Nie sposób było nie kibicować... drużynie przeciwnej
(prezentującej "total football"). Ekipa grająca o coś więcej niż o puchar. Mająca ideę, chcąca
pokazać, że można coś osiągnąć, choć miało się pod górkę. Chciałoby się, aby to o nich była ta
kreskówka. No ale wiadomo - rozpracowanie taktyki na kilkanaście minut przed końcem, dwie
akcje, dwie bramki...

5/10. Gdyby nie irytujący główny bohater, mogłoby być i z 7.