Dokładnie, masz rację! Dziwne że prawie nikt tego nie zauważa, tylko same zachwyty i wysokie oceny. Ogólnie strasznie zmarnowany potencjał i beznadziejny wątek Dylana z Emmą pod koniec serialu, który z sezonu na sezon gra coraz gorzej. Tyle jest nieścisłości i dziur fabularnych, oraz głupich decyzji bohaterów, scenarzystów że głowa mała. Mógł wyjść z tego bardo dobry serial psychologiczny a wyszedł średniak który tylko ratuje Norma i Norman, reszta to lipa i wydmuszka. Swoja droga czego Norman nie zakopywał trupów? Tylko do wody, do studni przecież wiadomo że wypłynie, jakby zakopał to miałby spokój, aaa raz zakopał walizkę matki Emmy to zjebał bo za blisko domu xD

Jestem dopiero przy drugim odcinku. Gdyby nie patologiczna relacje pomiędzy synem i matką to nie byłoby co w tym serialu oglądać. Zagęszczenie zbiegów okoliczności i trupów jest wręcz porażające. Niczym w serialu obyczajowym dla nastolatków.

Naczytałem się pozytywnych opinii o tym serialu i zabrałem się za oglądanie.
Dobrnąłem do końca trzeciego sezonu, ale przez cały czas zastanawiałem się, za czym są te wszystkie achy i ochy, bo mnie tutaj nic się nie zgrywało.
Owszem, bardzo dobra rola Very Farmigi trochę ratuje ten serial, ale to jest takie ciągnięcie za uszy historii, która jest dziurawa ja durszlak.
Tak, jak napisałaś/napisałeś - w tym serialu świat zewnętrzny, poza rodziną Batesów, praktycznie nie istnieje, postaci wpadają do kociołka zdarzeń wokół tej rodziny, chwilę tam pobulgoczą i znikają w odmętach nicości. Nie ma tutaj realnych, logicznych konsekwencji działań głównych bohaterów, nie ma spójności, jest pełno dziur, absurdu i niedorzeczności.
Kilka plusów da się tu wyłapać, ale jednak ta niedorzeczność świata tu przedstawionego razi zbyt po oczach.
Wielka szkoda, bo potencjał był na naprawdę intrygującą, kompleksową historię osadzoną na psychologicznych uwarunkowaniach głównych bohaterów.